witam. pomimo mlodego wieku (16 lat) od okolo 2 miesiecy nie widze sensu zycia... na poczatku mialam zmienne nastroje - raz wybuchalam smiechem a za chwile placz... teraz jednak rzadziej mozna zobaczyc na mej twarzy usmech... cieszylam sie na mysl o swietach, ze odpoczne i wszystko minie, lecz to wszytsko sie nasila... zle sie czuje sama ze soba a jeszcze gorzej z ludzmi - unikam ich... niby nie brak mi milosci ze strony rodziny, ale wiem ze moge polegac tylko na sobie, czuje sie osamotniona a co najgorsze czuje sie przy nich nikim... boje sie ze nigdy juz nie bedzie inaczej.. sama w sobie zauwazylam dziwne zachowanie... problemow tez mi nie brak.. mam zagrozenie z jendego przedmiotu.. zawsze staralam sie byc jak najlepsza ale nie mam glowy do nauki.. posiwecam cale noce na nauke a i tak rezultaty sa niewielkie...
w domu tez nie jest najlepiej... probowalam jakos pomoc, ale w zamian od niektorych slyszalam tlyko pogarde.. niektorzy nie potrafia mnei szanowac mysle ze ze wzgledu na to ze jestem najmlodsza... moje poczucie wartosci zniknelo...
ostatnio nawet nie umiem porozumiewac sie z ludzmi... mam wrazenie jakby caly swiat sie na mnei zmowil... co kolwiek zrobie potem tego zaluje.. niepotrafie podjac zadnej decyzji mam jeden wielki metlik w glowie... niepotrafie tego wszytskiego poukladac... i pomimo pozorów nie jestem az tak straszna egoistka i nieprobuje z siebei robic ofiary zeby kazdy mi wspolczul...a jest wrecz przeciwnie... zawsze najpierw szukam winy w sobie.. pisze tutaj poniewaz nie chce obarczac kolejnymi zmartwieniami rodzicow i dlatego ze nie mam komu sie zwierzyc... konczac cokolwiek zaczne zawsze dochodze do wniosku ze to i tak bez sensu podobnie jak teraz ze to zapewne chaotyczne pisanie i tak mi nic nie da...

Też nie widzę sensu życia. Ale tak na prawdę, musisz sobie uświadomić, że on nie jest do niczego potrzebny.

_________________

to wszytsko nie jest takie proste... wiem ze to mi nic nie da ale niemam powodu aby sie smiac.. wiem ze to z czasem minie, ale jest coraz ciezej... chce pomocy bo wiem ze samo sie nic niezrobi a nieweim jak mam sobei z tym radzic...

może masz po prostu depreche przejdzie tobie to wszystko , a jak już bedzie fatalnie idz do psucholożki i porozmawiaj z nią

_________________
Jestem tym kim jestem. Jeżeli nie potrafisz mnie zaakceptować, odejdź. Oboje będziemy szczęśliwi.
/ Barbara Rosiek /


(\__/)
(O.o )
(> < )

Bywają myśli tak głębokie, że pogrążają autora.

hej Julia ja mam dla ciebie rade, wibij do mnie na priv.
pozdro

a jak ja mam deprechę też wbijac do ciebie 60 % społeczeństwa jak ma deprechę ma wbijac dociebie co to za rada

_________________
Jestem tym kim jestem. Jeżeli nie potrafisz mnie zaakceptować, odejdź. Oboje będziemy szczęśliwi.
/ Barbara Rosiek /


(\__/)
(O.o )
(> < )

Bywają myśli tak głębokie, że pogrążają autora.

nie ma to jak dobra rada...

Nie możesz cały czas się zamartwiać i zastanawiać nad beznadziejnością twojej sytuacji i jeśli ciągnie się to długo nie jesteś w stanie sobie sama z tym poradzić, potrzebujesz pomocy specjalisty a rodzice też na pewno ci w tym nie pomogą. Pora roku, która teraz jest sprzyja nasilaniu się depresji i przygnębienia związane to jest z mniejszą ilością światła, które działa na nas pozytywnie.


Zapraszam na http://www.zlotemysli.pl/...y-w-muzyce.html

Zaangażuj się w jakąś akcję chartytatywną, pomagając innym pomożesz również sobie. To nie są puste słowa, każdy przeżywa w życiu chwile zwątpienia, jedni lepiej to znosza inni gorzej. Zycie nigdy nie jest usłane różami, tylko kolcami. Grunt to nie załamywać się, podnieś do góry głowę i usmiechaj się, nawet przez łzy. Nikt nie jest doskonały, ale każdy zasługuje na szacunek. jesli sama będziesz siebie szanować i myśleć o sobie pozytywnie, inni też to dostrzegą. Wiekszość problemów stwarzamy my sami w swojej psychice. Nie ma drogi bez wyjścia, są tylko zabłkąni ludzie. Pozdrawiam.

bardziej człowiek się dobija , bo widzi ile dziadziewia na świecie



córko ogrodnika nie czaje tego

są tylko ślepe uliczki

rady na doła

1. porozmawiac z kimś
2. opic się
3. wykrzyczec to z siebie w jakimś odosobnionym miejscu
4. pozbyc się problemów rozwiązując je

zycie dostarcza nam takich akcji z jakimi musimy dac sobie radę innego wytłumaczenia nie ma a zimową depreche najlepiej przeczekac

_________________
Jestem tym kim jestem. Jeżeli nie potrafisz mnie zaakceptować, odejdź. Oboje będziemy szczęśliwi.
/ Barbara Rosiek /


(\__/)
(O.o )
(> < )

Bywają myśli tak głębokie, że pogrążają autora.