Ekstrawersja (od łac. extra - "zewnątrz" i vertere - "zwracać się") - pojęcie wprowadzone przez Carla Gustava Junga w pracy Psychologische Typen (Typy psychologiczne, 1921). W psychologii oznacza ono cechę osobowości polegającą na tendencji do kierowania swojej percepcji i działań ku otoczeniu. Specyficzną formą nerwicy osób odznaczających się wysokim stopniem ekstrawersji jest wg Junga histeria.

Ekstrawertycy zwykle:

zyskują energię, kiedy przebywają z innymi, a tracą gdy są sami,
czerpią energię ze świata zewnętrznego, tj. podejmowanych przedsięwzięć, ludzi, miejsc i rzeczy, z którymi mają kontakt,
najpierw coś robią lub mówią, a potem myślą albo myślą podczas mówienia,
utrzymują większy kontakt wzrokowy z rozmówcą podczas mówienia, niż podczas słuchania,
mają wiele zainteresowań,
znają wielu ludzi i wielu z nich nazywają "przyjaciółmi",
mówią szybko,
korzystają z pamięci krótkotrwałej,
osiągają lepsze wyniki niż introwertycy w szkole podstawowej,
pracują lepiej jeśli są chwaleni,
wolą nonsensowny dowcip.
Ekstrawersja, w przeciwieństwie do introwersji, składa się z następujących cech:

towarzyskość
żywość
aktywność
poszukiwanie doznań







Introwersja (od łac. intra - "wewnątrz" i vertere - "zwracać się") - pojęcie wprowadzone przez Carla Gustava Junga w pracy Psychologische Typen (Typy psychologiczne (1921). W psychologii oznacza ono cechę osobowości polegającą na tendencji do kierowania swojej percepcji i działań do wewnątrz – na własne myśli i emocje, z jednoczesnym zmniejszonym zainteresowaniem i aktywnością skierowanymi na świat zewnętrzny. Ilość introwertyków w społeczeństwie określa się na 25% lub 46% [1].


Specyficzną formą nerwicy osób odznaczających się wysokim stopniem introwersji jest wg Junga psychastenia. Introwertyzm jest często mylony z nieśmiałością i osobowością schizoidalną.

Introwertycy zwykle:

zyskują energię kiedy są w samotności, a tracą wśród ludzi,
czerpią energię ze świata wewnętrznego, tj. uczuć, idei, wrażeń,
są dobrymi słuchaczami,
myślą zanim coś zrobią lub powiedzą,
utrzymują większy kontakt wzrokowy podczas słuchania kogoś, niż podczas mówienia do niego,
mają niewiele zainteresowań, ale w każde zainteresowania bardzo się zagłębiają,
lubią spędzać czas samemu,
tylko głębokie relacje z innymi nazywają "przyjaźnią",
wolą rozmowy w cztery oczy niż w grupie,
mówią wolno, z przerwami,
aby się skupić potrzebują ciszy, nie lubią gdy im się przerywa pracę (np. dzwonkiem telefonu)
korzystają z pamięci długotrwałej, przez co często mają uczucie "pustki w głowie" i mogą mieć problemy ze znalezieniem odpowiedniego słowa podczas rozmowy.
lepiej niż ekstrawertycy radzą sobie z zadaniami wymagającymi skupienia uwagi,
na studiach osiągają lepsze wyniki niż ekstrawertycy,
łatwiej uczą się czytając niż przez rozmowę z innymi
wolą dowcip ujawniający niestosowność i niedopasowanie,
pracują tak samo niezależnie od tego, czy są chwaleni, czy nie,
nie lubią rozmów "o pogodzie",
mogą mieć trudności w zapamiętywaniu twarzy i nazwisk
nie wyrażają swoich uczuć wyrazem twarzy.






kim jesteście? Którym z tych typów? A którym chcielibyście być? Jak myślicie? Którym w życiu łatwiej? I z czego wynika, że jesteśmy danym typem? Wychowania? Dzieciństwa? Indywidualnych cech charakteru? Poglądów?
Macie swój własny przepis na bycie intro/ekstra- wertykiem? ja np. osobiście jestem typową introwertyczką, łącznie z prawie wszystkimi 'chechami charakterystycznymi', pewnym sposobem myślenia, ale... przy tym jestem tak nieśmiała, że często poznając nowego człowieka na siłę próbuję paplać bez zastanowienia byleby tylko nie dopuścić do chwili ciszy ;) - to też jakby forma obcowania się, wszak cisza zbliża. Ja ciszę dopuszczam tylko w gronie bliskich osób - często ta cisza bywa długa ;)