Tematy poruszone w post:
-Alergie a szczepienia
-Choroba Heinego-Medina (polio), wirusowe zapalenie wątroby typu B i rota wirusy – nieskuteczność i ryzyko
-Cukrzyca a szczepienia
-Drgawki a szczepienia
-Ewolucja bardziej zjadliwych patogenów na skutek szczepień
-Małopłytkowość a szczepienia
-Niebezpieczeństwo programów szczepień
-Nieskuteczność i ryzyko szczepionki przeciw wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV)
-Nieskuteczność szczepionek przeciw krztuścowi
-Odra a MMR – nieskuteczność, ryzyko
-Ospa wietrzna i półpasiec – nieskuteczność i ryzyko
-Ryzyko powikłań poszczepiennych u wcześniaków i noworodków o niskiej urodzeniowej masie ciała
-Ryzyko związane z Tiomersalem i rtęcią w szczepionkach
-Szczepionki sześciowalentne a zespół nagłego zgonu niemowląt (SIDS)

Alergie a szczepienia

Prawdopodobieństwo wystąpienia alergii jest znacznie mniejsze u dzieci, które chorowały na odrę, niż u tych, które otrzymały szczepionkę przeciwko tej chorobie.
Nasze dane wskazują, że zakażenie odrą może chronić przed wystąpieniem alergii u dzieci.

Rosenlund H., Bergstrom A. i in., Allergic disease and atopic sensitization in children in relation to measles vaccination and measles infection (Związek chorób alergicznych i nadwrażliwości atopowej u dzieci zeszczepionych przeciwko odrze a zakażeniem odrą). Pediatrics, marzec 2009; 123(3): 771-78.

Prawdopodobieństwo wystąpienia alergii jest znacznie mniejsze u dzieci, które chorowały na odrę, niż u tych, które na tę chorobę nie chorowały.
Wyniki tego badania wskazują, że objawy choroby alergicznej występują rzadziej u dzieci, które chorowały na odrę.

Kucukosmanoglu E., Cetinkaya F. i in., Frequency of allergic diseases following measles (Częstotliwość występowania choroby alergicznej po przebyciu odry). Allergol Immunopathol (Madr), lipiec-sierpień 2006; 34(4): 146-49.

Kuyucu S., Saraçlar Y. i in., Determinants of atopic sensitization in Turkish school children: effects of pre- and post-natal events and maternal atopy (Czynniki determinujące nadwrażliwość atopową u dzieci w szkołach tureckich: wpływ reakcji prenatalnych i postnatalnych oraz matczynej atopii). Pediatr Allergy Immunol, luty 2004; 15(1): 62-71.
U dzieci, które przebyły ospę wietrzną, znacznie rzadziej występuje astma i alergie niż u dzieci, które otrzymały szczepionkę przeciwko ospie wietrznej.
Wykazano, że zakażenie dzikim wirusem ospy wietrznej i półpaśca przed 8. rokiem życia chroni przed atopowym zapaleniem skóry i astmą.

Silverberg J.I., Kleiman E. i in., Chickenpox in childhood is associated with decreased atopic disorders, IgE, allergic sensitization, and leukocyte subsets (Ospa wietrzna w dzieciństwie ma związek ze zmniejszeniem zaburzeń atopowych, IgE, nadwrażliwości i subpopulacji leukocytów). Pediatr Allergy Immunol, luty 2012; 23(1): 50-58.

Dzieci, które nie otrzymały szczepionki MMR, były odporne na alergie.
Prewalencja atopii jest niższa wśród dzieci z rodzin funkcjonujących na zasadach antropozoficznych niż wśród dzieci z innych rodzin. Czynniki związane z antropozoficznym stylem życia mogą zmniejszać ryzyko wystąpienia atopii w dzieciństwie.

Alm J.S., Swartz J. i in., Atopy in children of families with an anthroposophic lifestyle (Atopia u dzieci z rodzin o antropozoficznym stylu życia). Lancet, 1 maja 1999; 353(9163): 1485-88.

Flöistrup H., Swartz J. i in., Allergic disease and sensitization in Steiner school children (Choroby alergiczne i nadwrażliwość wśród dzieci ze szkoły waldorfskiej). J Allergy Clin Immunol, styczeń 2006; 117(1): 59-66.
U dzieci, które zaszczepiono przeciwko odrze, śwince i różyczce, wzrosło ryzyko wystąpienia zapalenia błony śluzowej nosa i spojówek, podczas gdy zakażenie wirusem odry wpływa na obniżenie ryzyka wystąpienia IgE-zależnej egzemy.

U kilkorga dzieci, których skóra wykazywała skłonności do alergii pokarmowych, odnotowano wyraźne osłabienie objawów po zakażeniu odrą.
Pięciu pacjentów z atopowym zapaleniem skóry, uczulonych na jaja kurze, obserwowano przed i po naturalnym zakażeniu wirusem odry. W ciągu tej czterotygodniowej infekcji zmiany wypryskowe uległy wyraźnej poprawie u czterech z pięciu pacjentów, u których nie wyeliminowano ani szkodliwej żywności, ani leków antyalergicznych, sterydów ogólnoustrojowych czy maści sterydowych.

Kondo N., Fukutomi O. i in., Improvement of food-sensitive atopic dermatitis accompanied by reduced lymphocyte responses to food antigen following natural measles virus infection (Poprawa atopowego zapalenia skóry wywołanego alergią pokarmową, któremu towarzyszy spadek liczby limfocytów, będący reakcją na antygen pokarmowy, stanowiącej wynik naturalnym zakażeniu wirusem odry). Clin Exp Allergy, styczeń 1993; 23(1): 44-50.

Prawdopodobieństwo zdiagnozowania astmy i egzemy u dzieci, które otrzymały szczepionkę przeciwko krztuścowi lub MMR, było znacznie większe niż u dzieci nieszczepionych.
W tym obserwacyjnym badaniu przeanalizowano komputerowe dane dotyczące podstawowej opieki zdrowotnej i zauważono związek między szczepionkami MMR i DPPT a liczbą przypadków astmy i egzemy.

McKeever T.M., Lewis S.A. i in., Vaccination and allergic disease: a birth cohort study (Szczepienia i choroby alergiczne: badanie kohorty urodzeniowej). Am J Public Health, czerwiec 2004; 94(6): 985-89.

Prawdopodobieństwo zdiagnozowania astmy było 2–5 razy wyższe u dzieci, które otrzymały szczepionkę przeciwko krztuścowi, niż u dzieci nieszczepionych.
Prawdopodobieństwo przebycia astmy było dwukrotnie wyższe wśród osób szczepionych niż wśród nieszczepionych.

Hurwitz E.L., Morgenstern H., Effects of diphtheria-tetanus-pertussis or tetanus vaccination on allergies and allergy-related respiratory symptoms among children and adolescents in the United States (Wpływ szczepionki skojarzonej przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi lub szczepionki przeciwtężcowej na alergie i choroby układu oddechowego związane z alergią wśród dzieci i nastolatków w Stanach Zjednoczonych) J Manipulative Physiol Ther, luty 2000; 23(2): 81-90.

Odent M.R., Culpin E.E., Kimmel T., Pertussis vaccination and asthma: is there a link? (Czy istnieje związek między szczepieniem przeciwko krztuścowi a astmą?) JAMA 1994; 272(8): 592-93. [List].
Prawdopodobieństwo wystąpienia astmy, kataru siennego i alergii pokarmowych było znacznie wyższe wśród dzieci zaszczepionych przeciwko krztuścowi niż wśród dzieci nieszczepionych.
W grupie nieszczepionych nie zaobserwowano żadnego znaczącego związku między zakażeniem krztuścem i zaburzeniami atopowymi. W grupie dzieci szczepionych zauważono wyraźne powiązania między zakażeniem krztuścem i zaburzeniami atopowymi.

Bernsen R.M., Nagelkerke N.J. i in., Reported pertussis infection and risk of atopy in 8- to 12-yr-old vaccinated and non-vaccinated children (Zgłoszone zakażenia krztuścem i ryzyko atopii u szczepionych i nieszczepionych dzieci w wieku 8–12 lat). Pediatr Allergy Immunol, luty 2008; 19(1): 46-52.

Kemp T., Pearce N. i in., Is infant immunization a risk factor for childhood asthma or allergy? (Czy szczepienie niemowląt stanowi czynnik ryzyka dziecięcej astmy lub alergii?) Epidemiology, listopad 1997; 8(6): 678-80.
Prawdopodobieństwo zdiagnozowania astmy u dzieci, które otrzymały szczepionkę przeciwko krztuścowi później niż jest to zalecane, było znacznie mniejsze.
Odkryliśmy związek między czasem szczepienia przeciwko błonicy, krztuścowi i tężcowi (DTP) a wystąpieniem astmy w wieku 7 lat. Opóźnione podanie pierwszej dawki DTP o ponad 2 miesiące w stosunku do zalecanego wieku 2 miesięcy miało związek z obniżeniem ryzyka wystąpienia dziecięcej astmy o 50%.

McDonald K.L., Huq S.I. i in., Delay in diphtheria, pertussis, tetanus vaccination is associated with a reduced risk of childhood asthma (Opóźnione szczepienie przeciwko błonicy, krztuścowi i tężcowi ma związek z obniżeniem ryzyka wystąpienia astmy u dzieci). J Allergy Clin Immunol, marzec 2008; 121(3): 626-31.

U dzieci, którym podano szczepionkę przeciwko krztuścowi, MMR lub gruźlicy (BCG) później niż jest to zalecane, znacznie rzadziej diagnozowano katar sienny.
Prawdopodobieństwo wystąpienia kataru siennego obniża się proporcjonalnie do opóźnienia terminu szczepienia zarówno w przypadku szczepionki DTP, jak i MMR, a badania trendu dają znaczące wyniki. Opóźnienie rutynowych szczepień we wczesnym okresie życia ma związek z obniżeniem ryzyka wystąpienia kataru siennego.

Bremner S.A., Carey I.M. i in., Timing of routine immunisations and subsequent hay fever risk. (Terminy rutynowych szczepień a ryzyko późniejszego wystąpienia kataru siennego). Arch Dis Child 2005; 90: 567-73.

_________________
medicus curat, natura sanat.

Choroba Heinego-Medina (polio), wirusowe zapalenie wątroby typu B i rota wirusy – nieskuteczność i ryzyko

Tysiące dzieci dotknęło porażenie po szczepieniu przeciwko chorobie Heinego-Medina.
Mimo że Indie uwolniły się na rok od choroby Heinego-Medina, nastąpił ogromny wzrost zapadalności na ostre porażenie wiotkie. W 2011 roku odnotowano o 47 500 więcej przypadków tej choroby. Jej klinicznego przebiegu nie można odróżnić od porażenia wywołanego wirusem polio, od którego jest jednak dwukrotnie groźniejsza, a zachorowalność była wprost proporcjonalna do liczby dawek doustnej szczepionki przeciwko chorobie Hainego-Medina przyjętych przez pacjentów.

Vashisht N., Puliyel J., Polio programme: let us declare victory and move on (Program polio: ogłośmy zwycięstwo i ruszajmy naprzód). Indian J Med Ethics, kwiecień-czerwiec 2012; 9(2): 114-7.

Szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B znacząco zwiększa ryzyko wystąpienia stwardnienia rozsianego i innych poważnych chorób autoimmunologicznych.
Ryzyko ekspozycji na wirusowe zapalenie wątroby typu B wśród osób dorosłych jest w znacznej mierze zależne od stylu życia. Dorośli powinni rozważyć zagrożenia i korzyści wynikające ze szczepienia przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B i zdecydować, czy wyrazić świadomą zgodę na takie szczepienie, czy nie.

Geier D.A., Geier M.R., A case-control study of serious autoimmune adverse events following hepatitis B immunization (Badanie kliniczno-kontrolne poważnych niepożądanych reakcji autoimmunologicznych występujących po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B). Autoimmunity, czerwiec 2005; 38(4): 295-301.

Le Houézec D., Evolution of multiple sclerosis in France since the beginning of hepatitis B vaccination (Ewolucja stwardnienia rozsianego we Francji od wprowadzenia szczepień przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B). Immunol Res, grudzień 2014; 60(2-3): 219-25.
Statystyki we Francji zdecydowanie potwierdzają związek przyczynowy między szczepionką przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B i stwardnieniem rozsianym.

Szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B trzykrotnie zwiększa ryzyko wystąpienia stwardnienia rozsianego.
Te wyniki są spójne z hipotezą, głoszącą, że szczepienie rekombinowaną szczepionką przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B ma związek ze wzrostem ryzyka wystąpienia stwardnienia rozsianego.

Hernán M.A., Jick S.S. i in., Recombinant hepatitis B vaccine and the risk of multiple sclerosis: A prospective study (Rekombinowana szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B a ryzyko wystąpienia stwardnienia rozsianego: badanie prospektywne). Neurology, 14 września 2004; 63(5): 838-42.

Mikaeloff Y., Caridade G. i in., Hepatitis B vaccine and the risk of CNS inflammatory demyelination in childhood (Wirusowe zapalenie wątroby typu B a ryzyko wystąpienia zapalnej poliradikuloneuropatii demielinizacyjnej OUN w dzieciństwie). Neurology, 10 marca 2009; 72(10): 873-80.
Szczepionka Engerix B (przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B) zdaje się zwiększać długofalowe ryzyko wystąpienia stwardnienia rozsianego.

Szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B i różyczce mogą wywoływać chroniczne zapalenie stawów.
Niniejsze badanie ujawniło, że różyczka i wirusowe zapalenie wątroby u osób dorosłych były statystycznie powiązane z chronicznym zapaleniem stawów, które utrzymywało się przynajmniej przez rok.

Geier D.A., Geier M.R., A one year followup of chronic arthritis following rubella and hepatitis B vaccination based upon analysis of the Vaccine Adverse Events Reporting System (VAERS) database (Roczne monitorowanie przebiegu chronicznego zapalenia stawów po podaniu szczepionek przeciwko różyczce i wirusowemu zapaleniu wątroby typu B na podstawie danych z systemu zgłoszeń niepożądanych reakcji poszczepiennych (VAERS – Vaccine Adverse Event Reporting System)). Clin Exp Rheumatol, listopad-grudzień 2002; 20(6): 767-71.

Pope J.E., Stevens A. i in., The development of rheumatoid arthritis after recombinant hepatitis B vaccination (Rozwój reumatoidalnego zapalenia stawów po podaniu rekombinowanej szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B) J Rheumatol 1998; 25(9): 1687-93.
Rekombinowana szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B może wywoływać reumatoidalne zapalenie stawów u (…) osób genetycznie podatnych na to schorzenie.

Zespół Guillaina-Barrégo (zaburzenie nerwowo-mięśniowe grożące paraliżem i zgonem) pojawia się po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B lub przeciwko grypie.
Uzyskane wyniki wskazują, że nie tylko szczepionka przeciwko grypie może mieć związek z zespołem Guillaina-Barrégo (GBS). Poszczepienny GBS kończy się zgonem lub inwalidztwem u co piątej osoby, której dotyka.

Souayah N., Nasar A. i in., Guillain-Barré syndrome after vaccination in United States: data from the Centers for Disease Control and Prevention/Food and Drug Administration Vaccine Adverse Event Reporting System (1990-2005) (Poszczepienny zespół Guillaina-Barrégo w Stanach Zjednoczonych: dane pochodzące z systemu zgłoszeń niepożądanych reakcji poszczepiennych Centrum Zwalczania i Zapobiegania Chorobom/Agencji Żywności i Leków (1990-2005)). J Clin Neuromuscul Dis, wrzesień 2009; 11(1): 1-6.

Szczepionka przeciwko rotawirusom może zwiększać ryzyko wystąpienia groźnych dla życia zaburzeń jelitowych i zespołu Kawasakiego.
Niniejsze badanie wyraźnie łączy szczepionkę RotaTeq z niepożądaną reakcją w postaci wgłobienia.

Geier D.A., King P.G. i in., The temporal relationship between RotaTeq immunization and intussusception adverse events in the Vaccine Adverse Event Reporting System (VAERS) (Związek czasowy między szczepionką RotaTeq i niepożądaną reakcją w postaci wgłobienia na podstawie systemu zgłoszeń niepożądanych reakcji poszczepiennych (VAERS)). Med Sci Monit, luty 2012; 18(2): PH12-17.

Geier D.A., King P.G. i in., RotaTeq vaccine adverse events and policy considerations (Niepożądane działanie szczepionki RotaTeq i względy strategiczne). Med Sci Monit, marzec 2008; 14(3): PH9-16.
Te spostrzeżenia (…) budzą poważne wątpliwości związane ze stosowaniem RotaTeq w USA.

_________________
medicus curat, natura sanat.

Cukrzyca a szczepienia

Szczepionka przeciwko Hib znacząco zwiększa ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 1.
Poddanie się szczepieniu przeciwko Hib ma związek ze wzrostem ryzyka wystąpienia cukrzycy insulinozależnej (IDDM).

Classen J.B., Classen D.C., Clustering of cases of insulin dependent diabetes (IDDM) occurring three years after Hemophilus influenza B (HiB) immunization support causal relationship between immunization and IDDM (Nagromadzenie przypadków cukrzycy insulinozależnej (IDDM) rozwijającej się trzy lata po szczepieniu przeciwko Hemophilus influenza typu b (Hib), potwierdza związek przyczynowo-skutkowy między szczepieniem i IDDM). Autoimmunity, lipiec 2002; 35(4): 247-53.

Wahlberg J., Fredriksson J. i in., Vaccinations may induce diabetesrelated autoantibodies in one-year-old children (Szczepienia mogą indukować autoprzeciwciała związane z cukrzycą u rocznych dzieci). Ann NY Acad Sci, listopad 2003; 1005: 404-8.
Profesjonalny komentarz potwierdza związek między szczepionką przeciwko Hib i cukrzycą typu 1.
Nastąpił gwałtowny wzrost zapadalności na wiele innych chronicznych chorób immunologicznych oprócz cukrzycy – takich jak astma, alergie i nowotwory o podłożu immunologicznym – co również ma związek ze szczepieniami.

Classen J.B., Classen D.C., Public should be told that vaccines may have long term adverse effects (Społeczeństwo powinno wiedzieć, że szczepionki mogą wywoływać długoterminowe niepożądane reakcje). BMJ, 16 stycznia 1999; 318(7177): 193. [List].

Classen J.B., Classen D.C., Association between type 1 diabetes and Hib vaccine: causal relation is likely (Cukrzyca typu 1 a szczepionka przeciwko Hib: możliwy jest związek przyczynowo-skutkowy). BMJ, 23 października 1999; 319(7217): 1133. [List].
Szczepionka przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B znacząco zwiększa ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 1.
Cukrzyca insulinozależna (IDDM) jest powszechnym zaburzeniem autoimmunologicznym, a stymulacja różnymi immunostymulatorami ma związek ze wzrostem autoimmunizacji zarówno u zwierząt, jak i u ludzi. Stąd można przewidywać, że po zaszczepieniu dużej populacji dzieci nastąpi znaczący wzrost ryzyka wystąpienia IDDM.

Classen J.B., Clustering of cases of IDDM 2 to 4 years after hepatitis B immunization is consistent with clustering after infections and progression to IDDM in autoantibody positive individuals (Nagromadzenie przypadków IDDM w ciągu 2–4 lat po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B jest spójne z nagromadzeniem przypadków po infekcjach i progresji do IDDM u osób z autoprzeciwciałami). Open Pediatr Med J 2008; 2: 1-6.

Classen J.B., Diabetes epidemic follows hepatitis B immunization program (Epidemia cukrzycy wybucha po wprowadzeniu programu szczepień przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B). N Z Med J, 24 maja 1996; 109(1022): 195. [List].
Liczba przypadków cukrzycy typu 1 wzrosła po wprowadzeniu szczepionek MMR i przeciwko krztuścowi.
Bieżące wyniki wskazują na klastery przypadków cukrzycy typu 1, które powstają w ciągu 2–4 lat po szczepieniu przeciwko krztuścowi, MMR i BCG (gruźlicy).

Classen J.B., Classen D.C., Clustering of cases of type 1 diabetes mellitus occurring 2-4 years after vaccination is consistent with clustering after infections and progression to type 1 diabetes mellitus in autoantibody positive individuals (Duża zachorowalność na cukrzycę typu 1 w ciągu 2–4 lat po zaszczepieniu jest spójne z nagromadzeniem przypadków po infekcjach i progresji do cukrzycy typu 1 u osób z autoprzeciwciałami). J Pediatr Endocrinol Metab, kwiecień-maj 2003; 16(4): 495-508.

Classen J.B., The timing of immunization affects the development of diabetes in rodents (Termin szczepienia wpływa na rozwój cukrzycy u gryzoni). Autoimmunity 1996; 24(3): 137-45.
Termin szczepienia i zawartość ludzkich szczepionek może wpływać na rozwój cukrzycy.

Szczepionka przeciwko śwince może zwiększać ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 1.
Szczepionka przeciwko śwince może nie zapewniać ochrony przed cukrzycą, a być może wręcz ją wywołuje.

Otten A., Helmke K. i in., Mumps, mumps vaccination, islet cell antibodies and the first manifestation of diabetes mellitus type I (Świnka, szczepionka przeciwko śwince, przeciwciała przeciwwyspowe ICA i pierwsze objawy cukrzycy typu 1). Behring Inst Mitt, lipiec 1984; (75): 83-88.

Quast U., Hennessen W., Widmark R.M., Vaccine induced mumps-like diseases (Poszczepienne choroby podobne do świnki). Dev Biol Stand 1979; 43: 269-72.
Sinaniotis C.A., Daskalopoulou E. i in., Diabetes mellitus after mumps vaccination (Cukrzyca po szczepieniu przeciwko śwince). Arch Dis Child, wrzesień 1975; 50(9): 749-50. [List].
Wszystkie szczepionki mogą powodować cukrzycę; ryzyko może być jeszcze większe w rodzinach, w których ta choroba występuje.
Wyniki niniejszego badania są zgodne z wynikami wcześniejszych badań, co wskazuje na związek między szczepionkami i cukrzycą typu 1.

Classen J.B., Risk of vaccine-induced diabetes in children with a family history of type 1 diabetes (Ryzyko wystąpienia cukrzycy poszczepiennej u dzieci z rodzin, w których ta choroba występuje). Open Pediatr Med J 2008; 2: 7-10.

Classen J.B., Classen D.C., Vaccines and the risk of insulin-dependent diabetes (IDDM): potential mechanism of action (Szczepionki a ryzyko wystąpienia insulinozależnej cukrzycy (IDDM): potencjalny mechanizm działania). Med Hypotheses, listopad 2001; 57(5): 532-38.
Niniejszy artykuł zawiera przegląd wielu różnych mechanizmów, przy pomocy których szczepionki manipulują układem odpornościowym i mogą wywoływać choroby autoimmunologiczne, takie jak cukrzyca typu 1.

Istnieje znaczący związek między poszczepienną cukrzycą typu 1 a epidemią autyzmu.
Od wielu lat publikujemy informację, że zapalenie poszczepienne wywołuje epidemię cukrzycy typu 1 i innych chorób. Zarówno nowe, uzyskane przez nas dane, jak i te pochodzące z innych źródeł, a dotyczące znaczenia zapalenia w powstawaniu autyzmu, pozostawiają niewiele wątpliwości, że szczepionki odgrywają znaczącą rolę w epidemii autyzmu*.

Classen J.B., Prevalence of autism is positively associated with the incidence of type 1 diabetes, but negatively associated with the incidence of type 2 diabetes, implication for the etiology of the autism epidemic (Prewalencja autyzmu ma dodatni związek z zapadalnością na cukrzycę typu 1, ale ujemny związek z zapadalnością na cukrzycę typu 2, implikacje dla etiologii epidemii autyzmu). Open Access Scientific Reports, 20 maja 2013; 2(3): 679.

Epidemie cukrzycy typu 1 i typu 2, otyłości i zespołu metabolicznego mają związek ze szczepionkami.
W artykule opisano dwie zaskakujące reakcje na szczepienie. W pierwszym przypadku szczepienie prowadzi do postępujących chorób autoimmunologicznych, takich jak cukrzyca typu 1. W drugim przypadku reakcja polega na tym, że organizm hamuje funkcjonowanie układu odpornościowego poprzez zwiększoną aktywność kortyzolu i inne środki zaradcze, co prowadzi do cukrzycy typu 2 i zespołu metabolicznego.

Classen J.B., Type 1 diabetes versus type 2 diabetes/metabolic syndrome, opposite extremes of an immune spectrum disorder induced by vaccines (Cukrzyca typu 1 a cukrzyca typu 2/zespół metaboliczny, dwie skrajności spektrum zaburzeń immunologicznych wywoływanych przez szczepionki). Open Endocrinol J 2008: 9-15.

„Zapalenie jatrogenne” (szczepienie) wywołało epidemie cukrzycy typu 1 i typu 2, otyłości i zespołu metabolicznego.
Epidemia cukrzycy typu 1 i zespół metaboliczny korelują ze wzrostem poziomu wyszczepialności.

Classen J.B., Review of evidence that epidemics of type 1 diabetes and type 2 diabetes/metabolic syndrome are polar opposite responses to iatrogenic inflammation (Przegląd danych wskazujących, że epidemie cukrzycy typu 1 i typu 2/zespołu metabolicznego stanowią skrajnie przeciwne reakcje na zapalenie jatrogenne). Curr Diabetes Rev, listopad 2012; 8(6): 413-18.

Classen J.B., Italian pediatric data support hypothesis that simultaneous epidemics of type 1 diabetes and type 2 diabetes/metabolic syndrome/obesity are polar opposite responses (i.e., symptoms) to a primary inflammatory condition (Włoskie dane pediatryczne potwierdzają hipotezę, że równoczesne epidemie cukrzycy typu 1 i typu 2/zespołu metabolicznego/otyłości stanowią całkowicie przeciwne reakcje (tj. objawy) na pierwotny stan zapalny). J Pediatr Endocrinol Metab 2011; 24(7-8): 455-56.
Epidemie cukrzycy i chorób zapalnych mają związek z poszczepiennym przeciążeniem układu immunologicznego.
Liczne dane potwierdzają związek poszczepiennego przeciążenia układu immunologicznego z epidemią cukrzycy typu 1. Najnowsze dane wskazują, że otyłość, cukrzyca typu 2 i inne czynniki zespołu metabolicznego mają ścisły związek ze szczepieniami.

Classen J.B., Review of vaccine-induced immune overload and the resulting epidemics of type 1 diabetes and metabolic syndrome, emphasis on explaining the recent accelerations in the risk of prediabetes and other immune-mediated diseases (Analiza poszczepiennego przeciążenia układu immunologicznego i jego skutków w postaci epidemii cukrzycy typu 1 i zespołu metabolicznego z naciskiem na wyjaśnienie niedawnego zwiększenia ryzyka wystąpienia stanu przedcukrzycowego i innych chorób o podłożu immunologicznym). J Mol Genet Med 2014; S1:025.

Wiek podawania szczepionek może w znaczący sposób wpływać na ryzyko wystąpienia cukrzycy typu 1.
Te badania wskazują, że termin dziecięcych szczepień może wpływać na wystąpienia insulinozależnej cukrzycy (IDDM). Wyniki wskazują też, że wcześniejsze badania nad szczepionkami zawierają błędy, ponieważ ich celem nie było wykrycie związków między szczepieniem i chorobami autoimmunologicznymi, takimi jak IDDM.

Classen D.C., Classen J.B., The timing of pediatric immunization and the risk of insulin-dependent diabetes mellitus (Termin szczepień dzieci a ryzyko wystąpienia insulinozależnej cukrzycy). Infect Dis Clin Pract, 22 października 1997; 6(7): 449-54.

_________________
medicus curat, natura sanat.

Drgawki a szczepienia

Szczepionki dla dzieci znacznie zwiększają ryzyko ataków.
Szczepionka DTaP-IPV-Hib ma związek ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia drgawek gorączkowych w dniu pierwszych dwóch szczepień.

Sun Y., Christensen J. i in., Risk of febrile seizures and epilepsy after vaccination with diphtheria, tetanus, acellular pertusis, inactivated poliovirus, and Haemophilus influenzae type B (Ryzyko drgawek gorączkowych i epilepsji po otrzymaniu szczepionki przeciwko błonicy, tężcowi, acelularnej szczepionki przeciwko krztuścowi, inaktywowanej szczepionki przeciwko wirusowi polio i szczepionki przeciwko Haemophilus influenzae typu b. JAMA, 22 lutego 2012; 307(8): 823-31.

U szczepionych dzieci znacząco wzrasta ryzyko ataków.
Badanie wskazuje na możliwość istnienia różnic immunogenetycznych warunkujących występowanie poszczepiennych drgawek gorączkowych oraz wynikających z innych przyczyn.

Tartof S.Y., Tseng H.F. i in., Exploring the risk factors for vaccineassociated and non-vaccine associated febrile seizures in a large pediatric kohort (Badanie czynników ryzyka drgawek gorączkowych związanych ze szczepieniami w dużych kohortach pediatrycznych). Vaccine, 7 maja 2014; 32(22): 2574-81.

Principi N., Esposito S., Vaccines and febrile seizures (Szczepionki i drgawki gorączkowe). Expert Rev Vaccines, sierpień 2013; 12(8): 885-92.
Szczepionki stanowią drugą główną przyczynę drgawek gorączkowych.

Poszczepienne ataki są często bezgorączkowe, ostre i groźne dla życia.
Poszczepienne drgawki towarzyszące różnym zespołom epileptycznym, takim jak ostra epilepsja wieku dziecięcego, pojawiły się w ponad 10% przypadków.

Von Spiczak S., Helbig I. i in., A retrospective population-based study on seizures related to childhood vaccination (Populacyjne badanie retrospektywne nad drgawkami związanymi ze szczepieniami dziecięcymi). Epilepsia, sierpień 2011; 52(8): 1506-12.

Szczepionka MMR znacznie zwiększa ryzyko drgawek.
Względna częstość drgawek gorączkowych wzrosła w ciągu dwóch tygodni od podania szczepionki MMR.

Vestergaard M., Hviid A. i in., MMR vaccination and febrile seizures: evaluation of susceptible subgroups and long-term prognosis (Szczepionka MMR a drgawki gorączkowe: ocena podatnych grup i prognozy długoterminowe). JAMA, 21 lipca 2004; 292(3): 351-57.

Drgawki gorączkowe to poważna niepożądana reakcja, która ulega znacznemu nasileniu po podaniu szczepionki MMR.
Niniejsze badanie potwierdza znany związek między szczepionką MMR i drgawkami gorączkowymi.

Gold M., Dugdale S. i in., Use of the Australian Childhood Immunisation Register for vaccine safety data linkage (Zastosowanie Australijskiego Rejestru Dziecięcych Szczepień do łączenia danych dotyczących bezpieczeństwa szczepionek). Vaccine, 11 czerwca 2010; 28(26): 4308-11.

Miller E., Andrews N. i in., Risks of convulsion and aseptic meningitis following measles-mumps-rubella vaccination in the United Kingdom (Ryzyko wystąpienia drgawek i jałowego zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych po szczepieniu przeciwko odrze, śwince i różyczce w Wielkiej Brytanii). Am J Epidemiol, 15 marca 2007; 165(6): 704-9.
Zauważono podwyższoną względną częstość występowania drgawek w ciągu 6–11 dni po otrzymaniu [szczepionki MMR] (względna częstość występowania = 6,26), zgodną ze znanym wpływem składnika odry w szczepionce MMR.

Feenstra B., Pasternak B. i in., Common variants associated with general and MMR vaccine-related febrile seizures (Najczęstsze warianty genów związane z ogólnymi i poszczepiennymi (MMR) drgawkami gorączkowymi). Nat Genet, grudzień 2014; 46(12): 1274-82.
Drgawki gorączkowe stanowią poważną niepożądaną reakcję występującą po szczepieniu przeciwko odrze, śwince i różyczce (MMR).

Szczepionki przeciwko odrze, śwince, różyczce i ospie wietrznej (MMRV) oraz MMR znacznie zwiększają ryzyko wystąpienia drgawek.
Instytucje zalecające MMRV powinny informować rodziców, że szczepionka ta zwiększa ryzyko wystąpienia gorączki i drgawek w stopniu wyższym niż szczepionki zawierające wirusy odry.

Klein N.P., Fireman B. i in., Measles-mumps-rubella-varicella combination vaccine and the risk of febrile seizures (Kombinacja szczepionek przeciwko odrze, śwince, różyczce i ospie wietrznej a ryzyko wystąpienia drgawek gorączkowych). Pediatrics, lipiec 2010; 126(1): e1-8.

O’Leary S.T., Suh C.A. i in., Febrile seizures and measles-mumps-rubellavaricella (MMRV) vaccine: what do primary care physicians think? (Drgawki gorączkowe a szczepionka przeciwko odrze, śwince, różyczce i ospie wietrznej (MMRV): co sądzą lekarze opieki podstawowej? Vaccine,6 listopada 2012; 30(48): 6731-33.
Po zapoznaniu się z danymi na temat ryzyka wystąpienia drgawek gorączkowych po szczepionce MMRV niewielu lekarzy stwierdza, że zalecaliby szczepienie MMRV zdrowemu dziecku w wieku 12–15 miesięcy.

U dzieci otrzymujących MMRV dwukrotnie wzrasta ryzyko wystąpienia drgawek w porównaniu z dziećmi otrzymującymi szczepionki MMR i przeciwko ospie wietrznej oddzielnie.
Zauważyliśmy istotny wzrost częstości występowania drgawek w ciągu 7–10 dni po podaniu dowolnej kombinacji szczepionek, co zgodne jest z biologicznie wiarygodnym okresem występowania drgawek gorączkowych po podaniu szczepionki zawierającej wirusy odry.

MacDonald S.E., Dover D.C. i in., Risk of febrile seizures after first dose of measles-mumps-rubella-varicella vaccine: a population-based cohort study (Ryzyko wystąpienia drgawek gorączkowych po otrzymaniu pierwszej dawki szczepionki przeciwko odrze, śwince, różyczce i ospie wietrznej: populacyjne badanie kohortowe). CMAJ, 5 sierpnia 2014; 186(11): 824-29.

Podanie szczepionki MMRV (przeciwko odrze, śwince, różyczce i ospie wietrznej) znacząco zwiększa ryzyko hospitalizacji z powodu drgawek gorączkowych.
Niniejsze badanie wskazuje na 2–4-krotny wzrost ryzyka wystąpienia drgawek gorączkowych w odstępach 5–12-dniowych po otrzymaniu pierwszej dawki MMRV w porównaniu ze szczepionką MMR, a 1,5–3,5-krotny wzrost w porównaniu ze szczepionką MMR+V.

Schink T., Holstiege J., Garbe E., Epidemiological study on febrile convulsions after first dose MMRV vaccination compared to first dose MMR or MMR+V vaccination (Badanie epidemiologiczne nad drgawkami gorączkowymi po otrzymaniu pierwszej dawki szczepionki MMRV w porównaniu z pierwszą dawką szczepionki MMR lub MMR+V). Prezentacja na 57. Dorocznym Zebraniu Niemieckiego Towarzystwa Komputerowych Nauk Medycznych, Biometria i Epidemiologia (GMDS), wrzesień 2012.

Schink T., Holstiege J., i in., Risk of febrile convulsions after MMRV vaccination in comparison to MMR or MMR+V vaccination (Ryzyko wystąpienia drgawek gorączkowych po otrzymaniu szczepionki MMRV w porównaniu ze szczepionką MMR lub MMR+V). Vaccine, 3 lutego 2014; 32(6): 645-50.
Szczepionki DTP i MMR znacznie zwiększają ryzyko wystąpienia drgawek.
Znacznie wzrasta ryzyko wystąpienia drgawek gorączkowych w dniu otrzymania szczepionki DTP i w ciągu 8–14 dni po otrzymaniu szczepionki MMR.

Barlow W.E., Davis R.L. i in., The risk of seizures after receipt of wholecell pertussis or measles, mumps, and rubella vaccine (Ryzyko wystąpienia drgawek po otrzymaniu pełnokomórkowej szczepionki przeciwko krztuścowi lub odrze, śwince i różyczce). N Engl J Med., 30 sierpnia 2001; 345(9): 656-61.

Pruna D., Balestri P. i in., Epilepsy and vaccinations: Italian guidelines (Epilepsja a szczepienia: włoskie zalecenia). Epilepsia, październik 2013; 54 Suppl 7: 13-22.
Szczepionka przeciwko błonicy, tężcowi i krztuścowi (DTP) oraz szczepionka przeciwko odrze, śwince i różyczce (MMR) znacząco zwiększają ryzyko wystąpienia drgawek gorączkowych.

The Risk of Seizures After Receipt of Whole-Cell Pertussis or Measles, Mumps, and Rubella Vaccine Epilepsy Curr. 2002 Jan

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC320893/

Vaccination Triggers, Rather Than Causes, Seizures Epilepsy Curr. 2015 Nov-Dec

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC4657773/

Etiologies for Seizures Around the Time of Vaccination Pediatrics, September 2014

http://pediatrics.aappublications.org/content/early/2014/09/09/peds.2014-0690

Febrile Seizure Risk After Vaccination in Children 6 to 23 Months Pediatrics, June 2016.

http://pediatrics.aappublications.org/content/early/2016/06/02/peds.2016-0320

Identification of seizures among adults and children following influenza vaccination using health insurance claims data. Vaccine. 2013 Dec 5

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24148576

Systematic review of fever, febrile convulsions and serious adverse events following administration of inactivated trivalent influenza vaccines in children. Euro Surveill. 2015 Jun 18

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26111238

Most Vaccination-Onset Epilepsy Has Genetic, Structural Cause September 24, 2014

http://www.medscape.com/viewarticle/832250

Risk of febrile seizure after measles-mumps-rubella-varicella vaccine: A systematic review and meta-analysis. Vaccine. 2015 Jul

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/26073015

Vaccination and occurrence of seizures in SCN1A mutation-positive patients: a multicenter Italian study..Pediatr Neurol. 2014 Mar

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/24405698

Acute encephalopathy followed by permanent brain injury or death associated with further attenuated measles vaccines: a review of claims submitted to the National Vaccine Injury Compensation Program. Pediatrics. 1998 Mar

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/9481001

Common variants associated with general and MMR vaccine-related febrile seizures.Nat Genet. 2014 Dec

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25344690

Febrile seizures following measles and varicella vaccines in young children in Australia. Vaccine. 2015 Mar

https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pubmed/25444797

Breakthrough: why MMR vaccine can give children febrile seizures November 11, 2014

http://sciencenordic.com/breakthrough-why-mmr-vaccine-can-give-children-febrile-seizure

_________________
medicus curat, natura sanat.

Ewolucja bardziej zjadliwych patogenów na skutek szczepień

Niedoskonałe szczepionki sprzyjają ewolucji bardziej zjadliwych szczepów choroby.
Badamy potencjalne konsekwencje stosowania niedoskonałych szczepionek. Ich stosowanie może pobudzać ewolucję zjadliwości pasożytów.

Gandon S., Mackinnon M.J. i in., Imperfect vaccination: some epidemiological and evolutionary consequences (Niedoskonałe szczepienia: wybrane konsekwencje epidemiologiczne i ewolucyjne). Proc Biol Sci, 7 czerwca 2003; 270 (1520): 1129-36.

Szczepionki, które zapewniają niepełną odporność, sprzyjają ewolucji bardziej zjadliwych szczepów patogenów i śmiertelnych infekcji.
Szczepionki opracowane w celu obniżenia tempa wzrostu i/lub toksyczności patogenu osłabiają selekcję zjadliwych patogenów. W rezultacie następuje ewolucja, która prowadzi do wyższego poziomu zjadliwości i poważniejszego stanu chorobowego u nieszczepionych osób. Ta ewolucja może zniweczyć wszelkie korzyści, jakie odniosła cała populacja: wskaźnik umieralności pozostaje bez zmian lub nawet wzrasta przy tym samym poziomie wskaźnika szczepień.

Gandon S., Mackinnon M.J. i in., Imperfect vaccines and the evolution of pathogen virulence (Niedoskonałe szczepionki a ewolucja zjadliwości patogenu). Nature, 13 grudnia 2001; 414(6865): 751-56.

Ganusov V.V., Antia R., Imperfect vaccines and the evolution of pathogens causing acute infections in vertebrates (Niedoskonałe szczepionki a ewolucja patogenu powodująca ostre infekcje u kręgowców). Evolution, maj 2006; 60(5): 957-69.
Stwierdzamy, że stosowanie szczepionek chroniących przed rozwojem i rozprzestrzenianiem się chorób prowadzi do ewolucji patogenów o zwiększonym wskaźniku rozwoju w organizmie gospodarza; zakażenie nieszczepionych osób takimi rozwiniętymi patogenami jest przyczyną wysokiego wskaźnika umieralności.

Populacyjna odporność poszczepienna sprzyja ewolucji nowych i bardziej zjadliwych szczepów patogenu.
W celu zbadania, czy presja immunologiczna sprzyja ewolucji bardziej zjadliwych patogenów, przeprowadziliśmy eksperyment, w którym porównaliśmy ewolucję linii pasożytów u zaszczepionych i nieszczepionych („naiwnych”) myszy. Odkryliśmy, że linie ewoluujące u zaszczepionych myszy stały się bardziej zjadliwe zarówno wobec nieszczepionych, jak i odpornych myszy niż linie ewoluujące w naiwnych myszach.

Mackinnon M.J., Read A.F., Immunity promotes virulence evolution in a malaria model (Odporność sprzyja ewolucji zjadliwości w modelu malarii). PLoS Biol 2004; 2(9): e230.

Mackinnon M.J., Read A.F., Virulence in malaria: an evolutionary viewpoint (Zjadliwość w malarii z ewolucyjnego punktu widzenia). Philos Trans R Soc Lond B Biol Sci, 29 czerwca 2004; 359(1446): 965-86.
Przyjmując ewolucyjny punkt widzenia, można się spodziewać, że w odpowiedzi na interwencje medyczne, takie jak szczepionki i leki, populacje pasożytów będą ewoluowały w kierunku nowych poziomów zjadliwości.

Nabycie odporności zbiorowiskowej może okazać się niemożliwe, ponieważ wysoki wskaźnik szczepień sprzyja ewolucji organizmów chorobotwórczych w kierunku większej zjadliwości.
Częściowo skuteczna odpowiedź odpornościowa – wystarczająca, aby wywrzeć presję selekcyjną, ale niewystarczająca, aby powstrzymać szczepy wirusa odporne na działanie szczepienia – stanowi najsilniejszą siłę napędową zmienności antygenowej.

Rodpothong P., Auewarakul P., Viral evolution and transmission effectiveness (Ewolucja wirusa a skuteczność transmisji). World J Virol, 12 października 2012; 1(5): 131-34.

André J.B., Gandon S., Vaccination, within-host dynamics, and virulence evolution (Szczepienia, dynamika w organizmie gospodarza i ewolucja zjadliwości). Evolution, styczeń 2006; 60(1): 13-23.
Wykazujemy, że szczepienie może prowokować do ewolucji szybciej replikujących się, a zatem bardziej zjadliwych szczepów. Ponadto wykazujemy, że średni wskaźnik szczepień może prowadzić do koegzystencji dwóch różnych rodzajów pasożytów o różnych strategiach działania (szczepu o niskiej zjadliwości przystosowanego do warunków nieszczepionego organizmu gospodarza i szczepu o wysokiej zjadliwości, bardziej uniwersalnego, przystosowanego zarówno do nieszczepionego, jak i szczepionego gospodarza).

Szczepionki zmieniają środowisko życia pasożytów, sprzyjając ewolucji w kierunku bardziej zjadliwych szczepów.
Ekologów badających procesy ewolucyjne nie zaskoczyłaby informacja, że znaczne zakłócenia epidemiologiczne wywoływane przez szczepienia skutkują też istotnymi zmianami w sposobie działania selekcji naturalnej w populacjach pasożytów. Ponieważ szczepy pasożytów, wywołujące reakcje antygenowe, często charakteryzują się znaczną zmiennością genetyczną, szczepienie spowoduje selekcjonowanie tych szczepów, które są w stanie uniknąć wzmożonej poszczepiennej odpowiedzi odpornościowej.

Gandon S., Day T., The evolutionary epidemiology of vaccination (Ewolucyjna epidemiologia szczepień). J R Soc Interface, 22 października 2007; 4(16): 803-17.

Magori K., Park A.W., The evolutionary consequences of alternative types of imperfect vaccines (Ewolucyjne konsekwencje alternatywnych typów niedoskonałych szczepionek). J Math Biol, marzec 2014; 68(4): 969-87.
Pojawianie się i rozprzestrzenianie zmutowanych patogenów opornych na działanie środków zapobiegawczych, takich jak szczepionki, zagraża naszej zdolności globalnego kontrolowania chorób zakaźnych.

W populacjach osób szczepionych ewolucja patogenów zmierza ku większej zjadliwości, co powoduje zmniejszenie korzyści płynących ze szczepień.
Odporność zbiorowiskowa może nasilić selekcjonowanie zjadliwości. Dlatego szczepionki, które osłabiają replikację patogenu, mogą powodować selekcję bardziej zjadliwych patogenów, zmniejszając korzyści płynące ze szczepień i narażając osoby nieszczepione na większe ryzyko.

Mackinnon M.J., Gandon S., Read A.F., Virulence evolution in response to vaccination: the case of malaria (Ewolucja zjadliwości w odpowiedzi na szczepienia: przypadek malarii). Vaccine, 18 lipca 2008; 26 Suppl 3:C42-52.

Niedoskonałe szczepionki mogą powodować powrót choroby.
Kontrola niektórych chorób dziecięcych okazała się trudna nawet w krajach o wysokim wskaźniku szczepień. Przyczyną może być stosowanie niedoskonałych szczepionek.

Magpantay F.M.G., Riolo M.A. i in., Epidemiological consequences of imperfect vaccines for immunizing infections (Epidemiologiczne konsekwencje niedoskonałych szczepionek dla odporności na infekcje). Siam J Appl Math 2014; 74(6): 1810-30.

_________________
medicus curat, natura sanat.

Małopłytkowość a szczepienia

MMR znacząco zwiększa ryzyko wystąpienia małopłytkowości (ITP), poważnego zaburzenia objawiającego się krwawieniami.
W ciągu 6 tygodni po otrzymaniu szczepionki MMR znacznie wzrasta ryzyko wystąpienia pierwotnej małopłytkowości immunologicznej (ITP).

Black C., Kaye J.A., Jick H., MMR vaccine and idiopathic thrombocytopaenic purpura (Szczepionka MMR a pierwotna małopłytkowość immunologiczna). Br J Clin Pharmacol, styczeń 2003; 55(1): 107-11.

– Prawdopodobieństwo wystąpienia ITP było 6 razy większe u dzieci, którym do 6 tygodni wcześniej podano szczepionkę MMR, niż u dzieci, które nie były szczepione w ostatnim czasie lub w ogóle. RR = 6,3).

Miller E., Waight P. i in., Idiopathic thrombocytopenic purpura and MMR vaccine (Pierwotna małopłytkowość immunologiczna a szczepionka MMR). Arch Dis Child, marzec 2001; 84(3): 227-29.

Nasze badanie potwierdza związek przyczynowy między szczepionką MMR i pierwotną małopłytkowością immunologiczną (ITP).

Andrews N., Stowe J. i in., A collaborative approach to investigating the risk of thrombocytopenic purpura after measles-mumps-rubella vaccination in England and Denmark (Wspólne badania nad ryzykiem wystąpienia pierwotnej małopłytkowości immunologicznej po szczepieniu przeciwko odrze, śwince i różyczce w Anglii i Danii). Vaccine,19 kwietnia 2012; 30(19): 3042-6.
Małopłytkowość, poważne zaburzenie autoimmunologiczne, powodujące krwotoki wewnętrzne, może wystąpić z 5–7 razy większym prawdopodobieństwem po otrzymaniu szczepionki MMR.
Szczepionki takie jak MMR mogą prowadzić do wystąpienia pierwotnej małopłytkowości immunologicznej (ITP).

Rinaldi M., Perricone C. i in., Immune thrombocytopaenic purpura: an autoimmune cross-link between infections and vaccines (Pierwotna małopłytkowość immunologiczna: związek choroby autoimmunologicznej ze szczepionkami). Lupus, maj 2014; 23(6): 554-67.

Andrews N., Stowe J. i in., Post-licensure safety of the meningococcal group C conjugate vaccine (Bezpieczeństwo szczepionki skoniugowanej przeciwko meningokokom grupy C po jej zatwierdzeniu). Hum Vaccin, marzec-kwiecień 2007; 3(2): 59-63.
Dane potwierdziły zwiększone ryzyko wystąpienia drgawek i pierwotnej małopłytkowości immunologicznej po podaniu szczepionki MMR.

Szczepionka przeciwko MMR, wirusowemu zapaleniu wątroby typu A, ospie wietrznej i krztuścowi wzmaga ryzyko krwotoków wewnętrznych.
Ryzyko wystąpienia pierwotnej małopłytkowości immunologicznej (ITP) po podaniu szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu A i ospie wietrznej oraz szczepionki acelularnej przeciwko tężcowi, błonicy i krztuścowi (Tdap) znacznie wzrosło w trzech kategoriach wiekowych.

O’Leary S.T., Glanz J.M. i in., The risk of immune thrombocytopenic purpura after vaccination in children and adolescents (Ryzyko poszczepiennej pierwotnej małopłytkowości immunologicznej u dzieci i młodzieży). Pediatrics, luty 2012; 129(2): 248-55.

Bertuola F., Morando C. i in., Association between drug and vaccine use and acute immune thrombocytopenia in childhood: a case-control study in Italy (Związek między przyjmowaniem leków i szczepionek a ostrą małopłytkowością immunologiczną w dzieciństwie: badanie kliniczno-kontrolne we Włoszech). Drug Saf, 1 stycznia 2010; 33(1): 65-72.
Szczepienie przeciwko MMR miało związek ze zwiększeniem ryzyka wystąpienia pierwotnej małopłytkowości immunologicznej (ITP).

Szczepionki MMR, przeciwko krztuścowi, ospie wietrznej, wirusowemu zapaleniu wątroby typu A, wirusowemu zapaleniu wątroby typu B i grypie zwiększają ryzyko poważnych krwotoków wewnętrznych.
Liczba zgłoszeń wyraźnie wskazuje, że wszystkie żywe, atenuowane wirusy w szczepionce MMR mogą wywoływać ITP, bez względu na to, czy są podawane w szczepionkach pojedynczych, czy w kombinacjach.

Cecinati V., Principi N. i in., Vaccine administration and the development of immune thrombocytopenic purpura in children (Podawanie szczepionek a występowanie pierwotnej małopłytkowości immunologicznej u dzieci). Hum Vaccin Immunother, maj 2013; 9(5): 1158-62.

Rajantie J., Zeller B. i in., Vaccination associated thrombocytopenic purpura in children (Szczepienia związane z pierwotną małopłytkowością immunologiczną u dzieci). Vaccine, 26 lutego 2007; 25(10): 1838-40.
Część opisów przypadków wskazuje na występowanie pierwotnej małopłytkowości immunologicznej po szczepieniu przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B, DTaP, ospie wietrznej i MMR.
Szczepienia mogą stanowić czynnik ryzyka małopłytkowości u dzieci.

Hsieh Y.L., Lin L.H., Thrombocytopenic purpura following vaccination in early childhood: experience of a medical center in the past 2 decades (Szczepienie przeciwko pierwotnej małopłytkowości immunologicznej we wczesnym dzieciństwie: dane centrum medycznego z ostatnich 20 lat). J Chin Med Assoc, grudzień 2010; 73(12): 634-37.

Ronchi F., Cecchi P. i in., Thrombocytopenic purpura as adverse reaction to recombinant hepatitis B vaccine (Pierwotna małopłytkowość immunologiczna jako niepożądana reakcja na rekombinowaną szczepionkę przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B). Arch Dis Child, marzec 1998; 78(3): 273-74.
Neau D., Bonnet F. i in., Immune thrombocytopenic purpura after recombinant hepatitis B vaccine: retrospective study of seven cases (Pierwotna małopłytkowość immunologiczna po podaniu rekombinowanej szczepionki przeciwko wirusowemu zapaleniu wątroby typu B: badanie retrospektywne siedmiu przypadków). Scand J Infect Dis 1998; 30(2): 115-18.

_________________
medicus curat, natura sanat.

Niebezpieczeństwo programów szczepień

W krajach rozwiniętych, w których liczba wymaganych szczepień jest największa, wskaźnik umieralności niemowląt jest zwykle najwyższy.
Te wyniki wskazują na relację sprzeczną z intuicją: w krajach wymagających podawania większej liczby dawek szczepionek wskaźnik umieralności niemowląt jest wyższy. Niezbędne jest bliższe przyjrzenie się korelacji między dawkami szczepionek, toksycznością biochemiczną lub synergiczną i wskaźnikiem umieralności niemowląt.

Miller N.Z., Goldman G.S., Infant mortality rates regressed against number of vaccine doses routinely given: is there a biochemical or synergistic toxicity? (Regresja wskaźnika umieralności niemowląt względem rutynowo podawanej liczby dawek szczepionek: czy zachodzi tu biochemiczna lub synergiczna toksyczność?). Hum Exp Toxicol 2011; 30(9): 1420-28.

Wśród niemowląt, którym podano najwięcej szczepionek, wzrósł wskaźnik hospitalizacji i śmierci.
Ponieważ szczepionki co roku podaje się milionom niemowląt, urzędy ds. zdrowia muszą dysponować danymi naukowymi uzyskanymi na podstawie badań toksyczności synergicznej wszystkich kombinacji szczepionek, jakie mogą być podawane niemowlętom. Powszechne zalecenia dotyczące szczepień muszą opierać się na takich właśnie badaniach. Odkrycie sposobu na zwiększenie bezpieczeństwa szczepień należy uznać za najwyższy priorytet.

Goldman G.S., Miller N.Z., Relative trends in hospitalizations and mortality among infants by the number of vaccine doses and age, based on the Vaccine Adverse Event Reporting System (VAERS), 1990–2010 (Trendy względne w hospitalizacji i śmiertelności niemowląt według liczby dawek szczepionek i wieku, na podstawie systemu zgłoszeń niepożądanych reakcji poszczepiennych (VAERS – Vaccine Adverse Event Reporting System), w latach 1990–2010). Hum Exp Toxicol 2012; 31(10): 1012-21.

Dzieci w pełni zaszczepione znacząco częściej wymagają leczenia na oddziałach ratunkowych niż dzieci nie w pełni zaszczepione.
Dzieci, które decyzją rodziców nie zostały w pełni zaszczepione, stanowiły znacząco niższy odsetek wśród dzieci leczonych ambulatoryjnie i na oddziałach ratunkowych (dotyczy to wizyt ogólnych i leczenia chorób o ostrym przebiegu) w porównaniu z dziećmi szczepionymi planowo.

Glanz J.M., Newcomer S.R. i in., A population-based cohort study of undervaccination in 8 managed care organizations across the United States. (Populacyjne badanie kohortowe niepełnego cyklu szczepień w ośmiu organizacjach amerykańskiego systemu opieki zdrowotnej). JAMA Pediatr, 1 marca 2013; 167(3): 274-81.

U młodych małp, którym podawano szczepionki zgodnie z zaleceniami pełnego kalendarza szczepień w USA, wystąpiły nieprawidłowości w obszarze mózgu odpowiedzialnym za rozwój społeczny i emocjonalny.
Te wyniki wskazują, że podanie kilku szczepionek w ciągu poprzednich 3–4 miesięcy mogło wywrzeć znaczący wpływ na wzrost i rozwój mózgu […] [oraz] uzasadniają konieczność dalszych badań nad potencjalnym wpływem interakcji między MMR i szczepionkami zawierającymi tiomersal na strukturę i funkcjonowanie mózgu.

Hewitson L., Lopresti B.J. i in., Influence of pediatric vaccines on amygdala growth and opioid ligand binding in rhesus macaque infants: a pilot study. (Wpływ szczepionek pediatrycznych na rozwój ciała migdałowatego i łączenie ligandów opioidowych u młodych makaków królewskich: badanie pilotażowe). Acta Neurobiol Exp 2010; 70: 147-64.

_________________
medicus curat, natura sanat.

Nieskuteczność i ryzyko szczepionki przeciw wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV)

1. Badania kliniczne nie wykazują, że szczepionka przeciwko HPV może zapobiegać rakowi szyjki macicy, a poważne niepożądane reakcje są powszechne.

Obecnie praktykowanej na całym świecie immunizacji przeciwko HPV polegającej na stosowaniu jednej z dwóch szczepionek nie uzasadniają ani długotrwałe korzyści zdrowotne, ani względy ekonomiczne, nie istnieją też żadne dane potwierdzające, że szczepienie przeciwko HPV obniża zapadalność na raka szyjki macicy (nawet jeśli okazuje się skuteczną przed nim ochroną) bardziej niż wykonywanie badań cytologicznych.

Tomljenovic L., Shaw C.A., Human papillomavirus (HPV) vaccine policy and evidence-based medicine: are they at odds? (Polityka szczepień przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV) a medycyna oparta na dowodach: czy są ze sobą sprzeczne?) Ann Med., marzec 2013; 45(2): 182-93.

Badania nad szczepionką przeciwko HPV zawierają błędy i zafałszowują dane dotyczące jej bezpieczeństwa i skuteczności.
W przeciwieństwie do twierdzeń producentów szczepionek i zaleceń organów opieki zdrowotnej na całym świecie, nie istnieją obecnie żadne dowody potwierdzające, że szczepionka Silgard lub Cervarix wywiera godny uwagi wpływ na obniżenie zapadalności na raka szyjki macicy, przynajmniej w krajach, w których realizowane są programy regularnych badań cytologicznych.

Tomljenovic L., Spinosa J.P., Shaw C.A., Human papillomavirus (HPV) vaccines as an option for preventing cervical malignancies: (how) effective and safe? (Szczepionki przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV) jako opcja zapobiegania nowotworom szyjki macicy: (czy) skuteczne i bezpieczne?) Curr Pharm Des, marzec 2013; 19(8): 1466-87.

3. Szczepionka przeciwko HPV może wywoływać toczeń i inne poważne choroby autoimmunologiczne.

Aktualne badania dostarczają epidemiologicznych danych potwierdzających znaczący związek między podaniem szczepionki HPV4 i poważnymi niepożądanymi reakcjami autoimmunologicznymi.

Geier D.A., Geier M.R., A case-control study of quadrivalent human papillomavirus vaccine-associated autoimmune adverse events (Badania kliniczno-kontrolne nad niepożądanymi reakcjami autoimmunologicznymi związanymi z czterowalentną szczepionką przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego). Clin Rheumatol, lipiec 2015; 34(7): 1225-31.

Szczepionka przeciwko HPV może wywoływać choroby autoimmunologiczne, takie jak toczeń i śmiertelne zapalenie naczyń mózgowych.
W oparciu o aktualne dane, związek przyczynowy między szczepieniem przeciwko HPV a początkiem lub nawrotem tocznia rumieniowatego układowego jest wiarygodny.

Gatto M., Agmon-Levin N. i in., Human papillomavirus vaccine and systemic lupus erythematosus (Szczepionka przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego a toczeń rumieniowaty układowy). Clin Rheumatol, wrzesień 2013; 32(9): 1301-7.

Tomljenovic L., Shaw C.A., Death after quadrivalent human papillomavirus (HPV) vaccination: causal or coincidental? (Zgon po podaniu czterowalentnej szczepionki przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego (HPV): skutek czy przypadek?) Pharmaceut Reg Affairs, 2012; S12: 001.
Nasze badanie wskazuje, że szczepionki przeciwko HPV zawierające antygeny HPV-16L1 są związane z nieodłącznym ryzykiem wywołania potencjalnie śmiertelnych autoimmunologicznych zmian naczyniowych.

Szczepionka przeciwko HPV może powodować przewlekłe bóle, zmęczenie i uszkodzenie układu nerwowego.
Klinicyści powinni mieć świadomość możliwego związku między szczepionką przeciwko HPV a rozwojem trudnych do zdiagnozowania bolesnych zaburzeń dysautonomicznych.

Martínez-Lavín M., Hypothesis: Human papillomavirus vaccination syndrome — small fiber neuropathy and dysautonomia could be its underlying pathogenesis (Hipoteza: patogenezą syndromu po szczepieniu przeciwko HPV mogą być neuropatia czuciowa drobnych włókien i dysautonomia). Clin Rheumatol, lipiec 2015; 34(7): 1165-69.

Brinth L.S., Pors K. i in., Orthostatic intolerance and postural tachycardia syndrome as suspected adverse effects of vaccination against human papilloma virus (Podejrzewa się, że zespół tachykardii postawno-ortostatycznej stanowi niepożądany skutek szczepienia przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego). Vaccine, 21 maja 2015; 33(22): 2602-5.
Po szczepieniu przeciwko HPV systematycznie zgłaszane jest uszkodzenie autonomicznego układu nerwowego, powodujące osłabienie mięśni, zmęczenie, ból i problemy menstruacyjne.
Sugerujemy, że zmiany patogeniczne [po szczepieniu przeciwko HPV] zachodzą w autonomicznym układzie nerwowym.

Brinth L., Theibel A.C. i in., Suspected side effects to the quadrivalent human papilloma vaccine (Podejrzenie skutków ubocznych po zastosowaniu czterowalentnej szczepionki przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego). Dan Med J, kwiecień 2015; 62(4): A5064.

Szczepionka przeciwko HPV może powodować uszkodzenie nerwów, bóle kończyn, problemy menstruacyjne, chroniczne zmęczenie i inne niepożądane reakcje.
Po szczepieniu przeciwko HPV u japońskich dziewcząt zaobserwowano stosunkowo liczne przypadki chronicznego bólu kończyn, któremu często towarzyszyło gwałtowne, mimowolne drżenie.

Kinoshita T., Abe R.T. i in., Peripheral sympathetic nerve dysfunction in adolescent Japanese girls following immunization with the human papillomavirus vaccine (Dysfunkcje obwodowych współczulnych nerwów u nastoletnich japońskich dziewcząt po podaniu szczepionki przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego). Intern Med 2014; 53(19): 2185-200.

Brinth L.S., Pors K. i in., Is chronic fatigue syndrome/myalgic encephalomyelitis a relevant diagnosis in patients with suspected side effects to human papilloma virus vaccine? (Czy zespół chronicznego zmęczenia jest właściwą diagnozą u pacjentów doświadczających skutków ubocznych szczepienia przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego?) Int J Vaccines Vaccin 2015; 1(1): 00003.
Odkryliśmy, że 87–90% pacjentów spełniało diagnostyczne kryteria dla zespołu chronicznego zmęczenia (…) i stwierdzamy, że zespół chronicznego zmęczenia może być właściwą diagnozą w przypadku pacjentów doświadczających poważnych skutków ubocznych po podaniu czterowalentnej szczepionki przeciwko HPV.

Po szczepieniu przeciwko HPV u niektórych dziewcząt nastąpiło przedwczesne wygasanie czynności jajników, co może mieć wpływ na zdolność rozrodczą.
Doktryna świadomej zgody, zdrowie społeczeństwa i zaufanie do szczepionek wymagają dokładnych, rygorystycznych i niezależnych badań, które pozwolą zapewnić bezpieczeństwo jajnikom po podaniu szczepionki przeciwko HPV.

Little D.T., Ward H.R., Adolescent premature ovarian insufficiency following human papillomavirus vaccination: a case series seen in general practice (Przedwczesne wygasanie czynności jajników u nastolatek po szczepieniu przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego: seria przypadków w ogólnej praktyce lekarskiej). Journal of Investigative Medicine High Impact Case Reports, październik-grudzień 2014; 2(4).

Szczepionka przeciwko HPV może powodować autoimmunizację i wygasanie czynności jajników.
Udokumentowaliśmy tu dane dotyczące potencjalnego ryzyka wywoływania przez szczepionkę przeciwko HPV chorób autoimmunologicznych upośledzających funkcjonowanie. Rosnąca liczba zgłoszeń podobnych przypadków autoimmunizacji poszczepiennej i wątpliwe długoterminowe korzyści kliniczne szczepień przeciwko HPV stanowią kwestię zdrowia publicznego, która wymaga dalszych, rygorystycznych badań.

Colafrancesco S., Perricone C. i in., Human papilloma virus vaccine and primary ovarian failure: another facet of the autoimmune/inflammatory syndrome induced by adjuvants (Szczepionka przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego a pierwotna niewydolność jajników: inny aspekt autoimmunologicznego/autozapalnego zespołu indukowanego przez adiuwanty). Am J Reprod Immunol, październik 2013; 70(4): 309-16.

Badania kliniczne i taktyka marketingowa producenta szczepionki przeciwko HPV może być niewiarygodna.
Niedostateczny poziom badań nad bezpieczeństwem i skutecznością szczepionki może odzwierciedlać fakt, że w ciągu ostatnich 20 lat przemysł farmaceutyczny przejął kontrolę nad oceną własnych produktów.

Tomljenovic L., Shaw C.A., Too fast or not too fast: the FDA’s approval of Merck’s HPV vaccine Gardasil (Za szybko czy nie za szybko: zatwierdzenie przez FDA szczepionki Silgard przeciwko HPV, produkowanej przez firmę Merck). J Law Med Ethics, jesień 2012; 40(3): 673-81.

Mello M.M., Abiola S., Colgrove J., Pharmaceutical companies’ role in state vaccination policymaking: the case of human papillomavirus vaccination (Rola firm farmaceutycznych w kształtowaniu krajowej polityki szczepień: przypadek szczepionki przeciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego). Am J Public Health, maj 2012; 102(5): 893-98.
Opublikowane komentarze potwierdzają, że twierdzenia dotyczące bezpieczeństwa i skuteczności szczepionki przeciwko HPV stoją w sprzeczności z faktami.
Chociaż 12-letnim dziewczętom nie grozi śmierć z powodu raka szyjki macicy, to jednak są one narażone na trwałe zaburzenia autoimmunologiczne lub zwyrodnienia układu nerwowego wywoływane przez szczepionkę, która jak dotąd nie zapobiegła ani jednemu przypadkowi raka szyjki macicy, a tym bardziej śmierci z powodu tej choroby.

Tomljenovic L., Shaw C.A., No autoimmune safety signal after vaccination with quadrivalent HPV vaccine Gardasil? (Brak informacji na temat bezpieczeństwa autoimmunologicznego po podaniu czterowalentnej szczepionki przeciwko HPV Silgard?) J Intern Med., listopad 2012; 272(5): 514-15. [List].

Tomljenovic L., Wilyman J. i in., HPV vaccines and cancer prevention, science versus activism (Szczepionki przeciwko HPV a profilaktyka nowotworowa, nauka kontra aktywizm). Infect Agent Cancer, 1 lutego 2013; 8:6. [List].
Dokładna analiza danych dotyczących szczepionki przeciwko HPV przed i po jej zatwierdzeniu wskazuje, że [twierdzenia odnoszące się do jej skuteczności i bezpieczeństwa] są sprzeczne z dowodami naukowymi i w dużej mierze wynikają z błędnej interpretacji dostępnych danych.

Tomljenovic L., Shaw C.A., Who profits from uncritical acceptance of biased estimates of vaccine efficacy and safety? (Komu przynosi korzyści bezkrytyczna akceptacja nieobiektywnych ocen skuteczności i bezpieczeństwa szczepionek?) Am J Public Health, wrzesień 2012; 102(9): e13-14. [List].
Dogłębna analiza badań klinicznych nad szczepionką Silgard wskazuje, że ich przygotowanie, przedstawienie danych i interpretacja były w znacznym stopniu niewłaściwe.

_________________
medicus curat, natura sanat.

Nieskuteczność szczepionek przeciw krztuścowi

Dzieci w pełni zaszczepione przeciwko krztuścowi są podatne na zachorowanie.
Zachorowalność na krztusiec wzrosła w USA od lat 80. XX wieku mimo powszechnego szczepienia dzieci przeciwko tej chorobie. Ochrona po serii szczepień DTaP zaczyna słabnąć, przyczyniając się do powiększenia grupy osób podatnych na zachorowanie, choć zaszczepionych.

Tartof S.Y., Lewis M. i in., Waning immunity to pertussis following 5 doses of DTaP (Zanikanie odporności na krztusiec po pięciu dawkach DTaP). Pediatrics, kwiecień 2013; 131(4): e1047-52.

Acosta A.M., DeBolt C. i in., Tdap vaccine effectiveness in adolescents during the 2012 Washington state pertussis epidemic (Skuteczność szczepionki Tdap u nastolatków podczas epidemii krztuśca w stanie Waszyngton w 2012 roku). Pediatrics, czerwiec 2015; 135(6): 981-89.
Odporność po szczepionce Tdap zanika w ciągu 2–4 lat. Brak długoterminowej ochrony poszczepiennej przyczynia się prawdopodobnie do wzrostu zachorowalności na krztusiec wśród nastolatków.

Epidemie krztuśca wybuchają na całym świecie mimo wysokich wskaźników szczepień.
Wskazujemy, że globalne przenoszenie się nowych szczepów [krztuśca] następuje w bardzo szybkim tempie i że światowa populacja Bordetella pertussis ewoluuje w odpowiedzi na wprowadzenie szczepionki. Wydaje się, że zmiany w populacjach Bordetella pertussis obniżyły skuteczność szczepionki.

Bart M.J., Harris S.R. i in., Global population structure and evolution of Bordetella pertussis and their relationship with vaccination (Struktura i ewolucja globalnej populacji Bordetella pertussis i ich związek ze szczepieniami). MBio, 22 kwietnia 2014; 5(2): e01074.

Wysoce zjadliwy szczep krztuśca jest wynikiem mutacji spowodowanej szczepionką przeciwko krztuścowi i źródłem nowych przypadków zachorowań; szczepionka jest nieskuteczna wobec nowego szczepu.
„Szczepionki opracowane w celu obniżenia tempa rozwoju i/lub toksyczności patogenu mogą być przyczyną ewolucji patogenów o wyższym stopniu zjadliwości. Sądzimy, że zanikanie odporności i adaptacja patogenu przyczyniły się do powrotu krztuśca”.

Mooi F.R., van Loo I.H. i in., Bordetella pertussis strains with increased toxin production associated with pertussis resurgence (Szczepy Bordetella pertussis o zwiększonej produkcji toksyn mają związek z powrotem krztuśca). Emerg Infect Dis, sierpień 2009; 15(8): 1206-13.

Szczepionki przeciw krztuścowi spowodowały pojawienie się nowych szczepów opornych na szczepionki i zwiększyły liczbę przypadków tej choroby.
Zważywszy, że Bordetella pertussis nie ma innych gospodarzy poza człowiekiem ani żadnej niszy ekologicznej, odporność poszczepienna stanowi jedyną prawdopodobną presję selekcyjną działającą na Bordetella pertussis.

Schmidtke A.J., Boney K.O. i in., Population diversity among Bordetella pertussis isolates, United States, 1935–2009 (Różnorodność populacyjna izolatów Bordetella pertussis, Stany Zjednoczone, 1935–2009). Emerg Infect Dis, sierpień 2012; 18(8): 1248-55.

Mooi F.R., Van Der Maas N.A., De Melker H.E., Pertussis resurgence: waning immunity and pathogen adaptation — two sides of the same coin (Powrót krztuśca: Zanikanie odporności i adaptacja patogenu – dwie strony medalu). Epidemiol Infect, kwiecień 2014; 142(4): 685-94.
Krztusiec, czyli koklusz, oparł się szczepieniom i powrócił.

Przyczyną niepowodzenia w działaniu szczepionek przeciwko krztuścowi są zmiany genetyczne zachodzące w jego szczepach oraz niska skuteczność, a nie fakt, że zbyt wiele osób nie poddaje się szczepieniu.
Stosowanie szczepionek spowodowało zmiany genetyczne w toksynie krztuścowej, pertaktynie, i fimbriach [czynnikach zjadliwości] w krążących szczepach Bordetella pertussis, co mogło przyczynić się do zwiększenia skali nieskuteczności szczepionek.

Cherry J.D., Why do pertussis vaccines fail? (Dlaczego szczepionki przeciwko krztuścowi nie działają?) Pediatrics, 1 maja 2012; 129(5): 968-70. [Komentarz].

Szczepionki przeciwko krztuścowi powodowały zmiany genetyczne w krążących szczepach krztuśca, co skutkowało obniżeniem skuteczności szczepionki.
Należy rozważyć potencjalną rolę zmian genetycznych w krążących szczepach Bordetella pertussis. Bez wątpienia zmiany genetyczne pojawiły się z czasem w trzech antygenach Bordetella pertussis – w toksynie krztuścowej, pertaktynie i fimbriach.

Cherry, J.D., Epidemic pertussis in 2012 — the resurgence of a vaccine-preventable disease (Epidemia krztuśca w 2012 roku – powrót choroby zwalczanej drogą szczepień). NEJM, 30 sierpnia 2012; 367(9); 785-87.

Cherry J.D., Pertussis: challenges today and for the future (Krztusiec: aktualne i przyszłe problemy). PLoS Pathog, 2013; 9(7): e1003418.
Powszechne stosowanie szczepionek przeciwko krztuścowi ma związek z genetycznymi zmianami w krążących szczepach Bordetella pertussis. Przy obecnym wykorzystaniu DTaP zmiany genetyczne należy uznać za główny problem dotyczący skuteczności szczepionek.

Nowo powstające zjadliwe szczepy krztuśca są odporne na szczepionkę, co obniża jej skuteczność.
Alarmujące jest pojawienie się izolatów niewytwarzających pertaktyny w krajach, w których niedawno wprowadzono szczepionki acelularne.

Barkoff A.M., Mertsola J. i in., Appearance of Bordetella pertussis strains not expressing the vaccine antigen pertactin in Finland (Pojawienie się szczepów Bordetella pertussis pozbawionych ekspresji antygenu pertaktyny w Finlandii). Clin Vaccine Immunol, październik 2012; 19(10): 1703-04. [Korespondencja].

Queenan A.M., Cassiday P.K., Evangelista A., Pertactin-negative variants of Bordetella pertussis in the United States (Odmiany Bordetella pertussis bez pertaktyny w Stanach Zjednoczonych). N Engl J Med, 7 lutego 2013; 368(6): 583-84. [Korespondencja].
Chociaż wiele uwagi poświęcono zanikowi odporności związanemu z wprowadzeniem szczepionek acelularnych, innym czynnikiem przyczyniającym się do wybuchów epidemii może być adaptacja Bordetella pertussis do presji selekcyjnej szczepionki.

Skuteczność szczepionki przeciwko krztuścowi maleje, ponieważ powoduje ona pojawianie się i dominację nowych, zjadliwych szczepów.
Pojawiły się czynniki związane z organizmem gospodarza (czynniki genetyczne i status immunologiczny), które powodują selekcjonowanie szczepów bez pertaktyny. Najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem prewalencji szczepów bez pertaktyny jest selekcja powodowana przez szczepienia.

Otsuka N., Han H.J. i in., Prevalence and genetic characterization of pertactin-deficient Bordetella pertussis in Japan (Prewalencja i charakterystyka genetyczna Bordetella pertussis bez pertaktyny w Japonii). PloS One, 2012; 7(2): e31985.

Stefanelli P., Fazio C. i in., A natural pertactin deficient strain of Bordetella pertussis shows improved entry in human monocyte-derived dendritic cells (Naturalny szczep Bordetella pertussis bez pertaktyny charakteryzuje się łatwiejszym dostępem do ludzkich komórek dendrytycznych pochodzenia monocytarnego). New Microbiol, kwiecień 2009; 32(2): 159-66.
Wyniki badań wskazują, że naturalny szczep Bordetella pertussis bez pertaktyny ma większą zdolność inwazyjną. Pięć godzin po infekcji szczep bez pertaktyny wykazywał znacząco większą zdolność inwazyjną niż dziki szczep referencyjny.

Szczepionki przeciw krztuścowi stały się mniej skuteczne, ponieważ powodują mutowanie szczepów wirusa, a także sprawiły, że na krztusiec zaczęły chorować nie tylko dzieci, lecz również osoby ze starszych grup wiekowych.
Od wprowadzenia acelularnych szczepionek przeciwko krztuścowi następuje stały wzrost liczby izolatów Bordetella pertussis i Bordetella parapertussis, pozbawionych ekspresji antygenu pertaktyny. Izolaty te wydają się być równie zjadliwe jak te wykazujące ekspresję wszystkich czynników zjadliwości, co stwierdzono na podstawie zwierzęcych i komórkowych modeli infekcji.

Hegerle N., Paris A.S. i in., Evolution of French Bordetella pertussis and Bordetella parapertussis isolates: increase of Bordetellae not expressing pertactin (Ewolucja francuskich izolatów Bordetella pertussis i Bordetella parapertussis: pomnożenie Bordetella pozbawionych ekspresji pertaktyny). Clin Microbiol Infect, wrzesień 2012; 18(9): E340-6.

Szczepionki sprzyjające gwałtownej ewolucji i oporności krztuśca mogą nie budować odporności zbiorowiskowej.
Zarówno te, jak i inne badania wskazują na rosnącą prewalencję izolatów pozbawionych ekspresji pertaktyny w wielu krajach o wysokim wskaźniku szczepień acelularnymi szczepionkami przeciwko krztuścowi. Całkowity wpływ braku ekspresji antygenu na odporność zbiorowiskową jest nieznany.

Lam C., Octavia S. i in., Rapid increase in pertactin-deficient Bordetella pertussis isolates, Australia (Gwałtowne pomnożenie izolatów Bordetella pertussis niewytwarzających pertaktyny). Emerg Infect Dis, kwiecień 2014; 20(4): 626-33.

Octavia S., Sintchenko V. i in., Newly emerging clones of Bordetella pertussis carrying prn2 and ptxP3 alleles implicated in Australian pertussis epidemic in 2008-2010 (Nowo powstałe klony Bordetella pertussis z obecnością alleli prn2 i ptxP3 wykryte podczas australijskiej epidemii krztuśca w latach 2008–2010). J Infect Dis, 15 kwietnia 2012; 205(8): 1220-24.
Krztusiec powrócił jako poważne zagrożenie zdrowia publicznego w populacjach o wysokich wskaźnikach szczepień. Zachowania adaptacyjne [nowych] izolatów Bordetella pertussis obejmują zdolność unikania ochronnego wpływu acelularnej szczepionki przeciwko krztuścowi oraz nasilania choroby.

Powrót krztuśca jest spowodowany zanikaniem odporności poszczepiennej i drobnymi mutacjami Bordetella pertussis, które powodują nieskuteczność działania szczepionek przeciwkrztuścowych.
Pomimo powszechności szczepień, nastąpił powrót krztuśca, który stał się jedną z dominujących chorób zwalczanych drogą szczepień w krajach rozwiniętych. Sądzimy, że zarówno zanikająca odporność, jak i adaptacja patogenu przyczyniły się do powrotu krztuśca.

van Gent M., Bart M.J. i in., Small mutations in Bordetella pertussis are associated with selective sweeps (Drobne mutacje Bordetella pertussis mają związek z wymiataniem selekcyjnym). PloS One, 2012; 7(9): e46407.

Podawanie dzieciom szczepionki DTaP chroniącej przed Bordetella pertussis zwiększa ryzyko wystąpienia krztuśca wywołanego przez Bordetella parapertussis.
Dane pochodzące zarówno z prospektywnej obserwacji epidemiologicznej, jak i niedawnych eksperymentów na organizmach modelowych potwierdzają, że podawanie szczepionek acelularnych może w rzeczywistości zwiększyć podatność osoby zaszczepionej na zakażenie Bordetella parapertussis.

Lavine J., Broutin H. i in., Imperfect vaccine-induced immunity and whooping cough transmission to infants (Niedoskonała odporność poszczepienna a przenoszenie krztuśca na niemowlęta). Vaccine, 10 grudnia 2010; 29(1): 11-16.

Szczepionki przeciwko krztuścowi nie chronią przed wszystkimi szczepami Bordetella pertussis ani przed Bordetella parapertussis.
Przeciwciała wytwarzane przeciw białkom Bordetella pertussis, chroniące przed Bordetella pertussis, nie zapewniają ochrony przed zakażeniem Bordetella parapertussis. Nasze dane wskazują, że zakażenia Bordetella parapertussis znacząco przyczyniają się do zwiększenia szacowanej ogólnej liczby przypadków zakażenia Bordetella pertussis i rzekomej nieskuteczności szczepionki wśród dzieci.

Cherry J.D., Seaton B.L., Patterns of Bordetella parapertussis respiratory illnesses: 2008-2010 (Charakterystyka chorób dróg oddechowych wywoływanych przez Bordetella parapertussis: 2008–2010). Clin Infect Dis, 15 lutego 2012; 54(4): 534-37.

Guiso N., Bordetella pertussis and pertussis vaccines (Bordetella pertussis a szczepionki przeciwko krztuścowi). Clin Infect Dis, 15 listopada 2009; 49(10): 1565-69.
Odpowiedź odpornościowa po podaniu acelularnej szczepionki przeciwko krztuścowi wymierzona jest w Bordetella pertussis a nie Bordetella parapertussis, drugi czynnik odpowiedzialny za wywołanie tej choroby. Dlatego należy uwzględnić ewentualność, że Bordetella parapertussis zajmie miejsce Bordetella pertussis.

Acelularna szczepionka przeciwko krztuścowi spowodowała wzrost liczby przypadków krztuśca wywoływanego przez pałeczkę Bordetella parapertussis, na którą szczepionka nie działa.
Od momentu, gdy zaczęto powszechniej stosować [acelularną] szczepionkę przeciw krztuścowi, zaobserwowaliśmy wzrost liczby przypadków spowodowanych przez Bordetella parapertussis w stosunku do liczby zakażen Bordetella pertussis.

Liese J.G., Renner C. i in., Clinical and epidemiological picture of B. pertussis and B. parapertussis infections after introduction of acellular pertussis vaccines (Kliniczny i epidemiologiczny obraz zakażenia Bordetella pertussis i Bordetella parapertussis po wprowadzeniu acelularnych szczepionek przeciwko krztuścowi). Arch Dis Child, sierpień 2003; 88(8): 684-87.

Acelularna szczepionka przeciwko krztuścowi wywołuje u myszy podatność na tę chorobę wskutek infekcji spowodowanej przez Bordetella parapertussis.
Stwierdzamy, że acelularna szczepionka przeciwko krztuścowi koliduje z optymalną eliminacją Bordetella parapertussis i wzmacnia działanie tego patogenu. Nasze dane wskazują, że powszechnie stosowana acelularna szczepionka przeciwko krztuścowi może zwiększać podatność na zakażenie Bordetella parapertussis.

Long G.H., Karanikas A.T. i in., Acellular pertussis vaccination facilitates Bordetella parapertussis infection in a rodent model of bordetellosis (Acelularna szczepionka przeciwko krztuścowi sprzyja zakażeniu Bordetella parapertussis w modelu bordetellozy u gryzoni). Proc Biol Sci, 7 lipca 2010; 277(1690): 2017-25.

Szczepionki przeciwko krztuścowi nie chronią przed krztuścem powodowanym przez Bordetella holmesii.
Niniejsze wyniki wskazują, że Bordetella holmesii jest patogenem powszechnie występującym w populacjach o wysokim wskaźniku szczepień przeciwko Bordetella pertussis.

Zhang X., Weyrich L.S. i in., Lack of cross-protection against Bordetella holmesii after pertussis vaccination (Brak ochrony krzyżowej przed Bordetella holmesii po szczepieniu przeciwko krztuścowi). Emerg Infect Dis, listopad 2012; 18(11): 1771-79.

Pittet L.F., Emonet S. i in., Bordetella holmesii: an under-recognised Bordetella species (Bordetella holmesii: niedostatecznie rozpoznany gatunek bakterii Bordetella). Lancet Infect Dis, czerwiec 2014; 14(6): 510-19.
Adaptacja Bordetella holmesii w organizmie człowieka trwa i zjadliwość może wzrosnąć.

Kamiya H., Otsuka N. i in., Transmission of Bordetella holmesii during pertussis outbreak, Japan (Przenoszenie Bordetella holmesii podczas epidemii krztuśca, Japonia). Emerg Infect Dis, lipiec 2012;18(7):1166-69.
Odkryto epidemiologiczne powiązania między pięcioma pacjentami. Mogło nastąpić przeniesienie Bordetella holmesii z osoby na osobę.

Szczepionki przeciwko krztuścowi zapewniają niedoskonałą odporność, co wywołuje epidemie krztuśca w populacjach o wysokim wskaźniku szczepień.
Fakt, że populacje Bordetella pertussis mogły nabyć drogą ewolucji zdolność unikania odpowiedzi odpornościowej pobudzanej przez szczepionki i zmienić poziom zjadliwości, nasuwa wiele pytań związanych z opracowywaniem i stosowaniem szczepionek w przyszłości.

Van Boven M., Mooi F.R. i in., Pathogen adaptation under imperfect vaccination: implications for pertussis (Adaptacja patogenu skutkiem niedoskonałych szczepionek: implikacje dotyczące krztuśca). Proc Biol Sci, 7 sierpnia 2005; 272 (1572): 1617-24.

Pawiany zaszczepione przeciwko krztuścowi zostały nosicielami i roznosiły chorobę.
Uzyskane przez nas wyniki sugerują, że do powrotu krztuśca przyczyniają się nie tylko obniżona skuteczność acelularnej szczepionki przeciwko krztuścowi i zanikająca odporność poszczepienna, ale także niezdolność tej szczepionki do zapobiegania kolonizacji i transmisji infekcji.

Warfel J.M., Zimmerman L.I. i in., Acellular pertussis vaccines protect against disease but fail to prevent infection and transmission in a nonhuman primate model (Acelularna szczepionka przeciwko krztuścowi chroni przed chorobą, ale nie zapobiega infekcji i transmisji w badaniach na modelu naczelnych). Proc Natl Acad Sci, 14 stycznia 2014; 111(2): 787-92.

Osoby zaszczepione przeciwko krztuścowi mogą wciąż roznosić chorobę, uniemożliwiając nabywanie odporności zbiorowiskowej i zwalczenie choroby.
Stwierdzamy, że bezobjawowe przenoszenie choroby przez zaszczepionych acelularną szczepionką przeciwko krztuścowi na osoby szczególnie podatne stanowi najprostsze wyjaśnienie obserwowanego powrotu Bordetella pertussis w USA i Wielkiej Brytanii, zmian wskaźników dotyczących atakowanych grup wiekowych, wzrostu zmienności genetycznej Bordetella pertussis oraz niepowodzenia kokonowej strategii szczepień w odniesieniu do nieszczepionych niemowląt.

Althouse B.M., Scarpino S.V., Asymptomatic transmission and the resurgence of Bordetella pertussis (Bezobjawowa transmisja a powrót Bordetella pertussis). BMC Med., 24 czerwca 2015; 13(1): 146.

_________________
medicus curat, natura sanat.

Odra a MMR – nieskuteczność, ryzyko

Przebycie odry i świnki w dzieciństwie chroni przed śmiertelnymi atakami serca i udarami w życiu dorosłym.
Odkryto, że przebycie odry i świnki ma związek z obniżeniem ryzyka śmierci z powodu chorób układu krążenia.

Kubota Y., Iso H. i in., Association of measles and mumps with cardiovascular disease: the Japan Collaborative Cohort (JACC) study (Związek między odrą i świnką a chorobami układu krążenia: japońskie kolaboracyjne badanie kohortowe (JACC)). Atherosclerosis, 18 czerwca 2015; 241(2): 682-86.

Odra może przenosić się z osób prawidłowo zaszczepionych przeciwko tej chorobie na inne osoby prawidłowo zaszczepione.
Jest to pierwszy raport, w którym wykazano, że osoba z potwierdzonym zanikiem poszczepiennego uodpornienia, pomimo otrzymania dwóch dawek MMR, była w stanie zarazić innych.

Rosen J.B., Rota J.S. i in., Outbreak of measles among persons with prior evidence of immunity, New York City, 2011 (Epidemia odry wśród osób z wcześniej potwierdzoną odpornością, Nowy Jork, 2011). Clin Infect Dis, maj 2014; 58(9): 1205-10.

Niepowodzenia szczepionki przeciwko odrze przyczyną epidemii tej choroby.
Ta epidemia podnosi kwestie dotyczące wpływu, jaki na jej wywołanie miała nieskuteczność szczepionki, a jaki rezygnacja ze szczepienia.

De Serres G., Markowski F. i in., Largest measles epidemic in North America in a decade — Quebec, Canada, 2011: contribution of susceptibility, serendipity, and superspreading events (Największa epidemia odry w Ameryce Północnej w ciągu dziesięciu lat – Quebec, Kanada, 2011: wpływ podatności, splotu okoliczności i zdarzeń z udziałem superroznosicieli). J Infect Dis, 15 marca 2013; 207(6): 990-98.

Utrata odporności po szczepionce MMR i wydalanie wirusa mogą rozprzestrzeniać chorobę i uniemożliwiać budowanie odporności zbiorowiskowej.
Jeśli dziki wirus może być przenoszony przez osoby z podklinicznymi infekcjami, wątpliwe jest, czy odporność populacji (odporność zbiorowiskowa), niezbędna, aby wyeliminować te trzy choroby, może być budowana w dużych populacjach.

Trier H., Rønne T., Duration of immunity and occurrence of secondary vaccine failure following vaccination against measles, mumps and rubella (Czas trwania odporności i zanik poszczepiennego uodpornienia po podaniu szczepionki przeciwko odrze, śwince i różyczce). Ugeskr Laeger, 13 lipca 1992; 154(29): 2008-13. [Artykuł w języku duńskim].

Morfin F., Beguin A. i in., Detection of measles vaccine in the throat of a vaccinated child (Wykrycie szczepionki przeciwko odrze w gardle zaszczepionego dziecka). Vaccine, 22 lutego 2002; 20(11-12): 1541-43.
W prezentowanym tutaj przypadku wirus szczepionkowy został wyizolowany w gardle, co wskazuje, że podskórne podanie atenuowanego szczepu wirusa odry może skutkować wydaleniem wirusa przez drogi oddechowe.

Kaic B., Gjenero-Margan I. i in., Spotlight on measles 2010: excretion of vaccine strain measles virus in urine and pharyngeal secretions of a child with vaccine associated febrile rash illness, Croatia, March 2010 (Odra w centrum uwagi: wydalenie szczepionkowego szczepu wirusa odry w moczu i wydzielinach z gardła dziecka z poszczepienną chorobą, której towarzyszyła gorączka i wysypka, Chorwacja, marzec 2010). Euro Surveill, 2 września 2010; 15(35).
Szczepionka MMR może mieć związek z chorobami autoimmunizacyjnymi mózgu i autyzmem.
Ponad 90% dodatnich wyników badań serologicznych na przeciwciała MMR u osób autystycznych dało też dodatni wynik w przypadku autoprzeciwciał przeciw MBP, co sugeruje silny związek między MMR i autoimmunizacją ośrodkowego układu nerwowego w autyzmie. Na podstawie tych danych wnioskujemy, że nieprawidłowa reakcja przeciwciał na szczepionkę MMR, a zwłaszcza na jej składnik przeciwko odrze, może mieć związek z patogenezą autyzmu.

Singh V.K., Lin S.X. i in., Abnormal measles-mumps-rubella antibodies and CNS autoimmunity in children with autism (Nieprawidłowe przeciwciała przeciwko odrze, śwince i różyczce a autoimmunizacja OUN u dzieci z autyzmem). J Biomed Sci, lipiec-sierpień 2002; 9(4): 359-64.

MMR i inne szczepionki produkowane z ludzkich komórek zarodkowych mogą mieć związek z rosnącą liczbą przypadków autyzmu.
Rosnąca prewalencja zaburzeń autystycznych ma bezpośredni związek ze szczepionkami produkowanymi z wykorzystaniem ludzkich komórek zarodkowych.

Deisher T.A., Doan N.V. i in., Impact of environmental factors on the prevalence of autistic disorder after 1979 (Wpływ czynników środowiskowych na prewalencję zaburzeń autystycznych po 1979 roku). J Public Health Epidemiol, wrzesień 2014; 6(9): 271-86.

Szczepionka MMR zawiera fragmenty DNA ludzkich zarodków, które mogą mieć związek z autyzmem i mutacjami genetycznymi.
Niniejsze badanie jest jednym z pierwszych badań laboratoryjnych i ekologicznych, w ramach którego analizowano związek między szczepionkami produkowanymi z wykorzystaniem linii ludzkich komórek zarodkowych, uszkodzeniem DNA komórkowego i światową epidemią autyzmu.

Deisher T.A., Doan N.V. i in., Epidemiologic and molecular relationship between vaccine manufacture and autism spectrum disorder prevalence (Epidemiologiczny i molekularny związek między produkcją szczepionek i prewalencją zaburzeń ze spektrum autyzmu). Issues Law Med., wiosna 2015; 30(1): 47-70.

Na oddziale pomocy doraźnej znacznie częściej przyjmowane są dzieci, którym niedawno podano szczepionkę MMR.
Średnio 1–2 tygodnie po zaszczepieniu dzieci w wieku 12 i 18 miesięcy znacznie wzrasta ryzyko koniecznego leczenia na oddziale pomocy doraźnej.

Wilson K., Hawken S. i in., Adverse events following 12 and 18 month vaccinations: a population-based, self-controlled case series analysis (Niepożądane reakcje poszczepienne u dzieci w wieku 12 i 18 miesięcy: populacyjna analiza typu self-controlled case series). PLoS ONE 2011; 6(12): e27897.

U małych dzieci wzrasta ryzyko konieczności opieki na oddziale pomocy doraźnej po otrzymaniu szczepionki MMR; u dziewczynek ryzyko jest jeszcze większe.
Nasze odkrycia wskazują, że po przyjęciu szczepionki MMR reaktogenność u dziewczynek może wzrastać.

Wilson K., Ducharme R. i in., Increased emergency room visits or hospital admissions in females after 12-month MMR vaccination, but no difference after vaccinations given at a younger age (Odnotowano większą liczbę przyjęć na oddziałach pomocy doraźnej i do szpitali wśród dziewczynek, którym podano szczepionkę MMR w wieku 12 miesięcy; jeśli szczepienie wykonano w młodszym wieku, liczba przyjęć na OPD i do szpitali nie uległa zmianie). Vaccine, 26 lutego 2014; 32(10): 1153-59.

_________________
medicus curat, natura sanat.