Witam serdecznie,

Jestem doktorantką psychologii. Prowadzę badania nad procesem żałoby i radzenia sobie ze stratą bliskiej osoby. Wybrałam ten trudny obszar z racji, że podobnie, jak wielu z Państwa, mnie również dotknęła boleśnie śmierć kogoś bliskiego.
Doskonale zdaję sobie sprawę jak trudne i przykre uczucia bombardują Państwa w tym momencie życia. Każdy radzi sobie z nimi w swój indywidualny sposób i mam nadzieję, że przyjrzenie się tym sposobom ma szansę pomóc osobom osieroconym przez kogoś ważnego i bliskiego, które zgłaszają się po pomoc psychologiczną. Stąd właśnie pomysł na tak trudne badania ludzkiego smutku i żalu.
Jeśli ktoś z Państwa zechciałby wziąć udział w moich badaniach - serdecznie zapraszam i już teraz chylę czoła przed tymi osobami, z racji, że wiem jak bardzo jest to trudne.
Wspomniane badania obejmują osoby, które utraciły osobę bliską (rodzica, dziecko, rodzeństwo, przyjaciela) w przeciągu ostatnich kilku miesięcy i wiążą się z wypełnieniem pięciu niedługich kwestionariuszy, są anonimowe i ich wyniki posłużą tylko do analizy naukowej i, mam nadzieję, przyszłej pomocy osobom w podobnym momencie życia.
Bardzo proszę o kontakt te osoby, które zechciałyby otrzymać zestaw wspomnianych kwestionariuszy.
Jest to dla mnie szczególnie cenne.

Pozdrawiam serdecznie.
Magda

Pamiętamy o ludziach wtedy kiedy coś się stanie kiedy umrą,tak jak teraz kiedy dotknęła nas taka tragedia.Czy to coś zmieni,czy zaczniemy być polakami kochającymi nasz kraj.Myślę że wszystko jeszcze przed nami,że musimy się tego nauczyć i nie zapominajmy o tych którzy odeszli.Pamiętajmy o tych którzy żyją i szukajmy tych którzy nas potrzebują.

Polacy to smutny naród
Rozmowa o śmierci jest potzrbna więc

_________________
123

Żałoba jest jedną z form radzenia sobie ze śmiercią. Uważam, że należy (w tej czy w innej formie) przez nią przejść.

_________________
http://www.kupamieci.pl/

Nie chodzi przecież o strój tylko o formę uporania sie ze stratą. Ja z natury noszę czarne ubrania wyłącznie, wiec u mnie żałoby nikt po wyglądzie nie rozpoznał, przecież nawet mi na tym nie zależało. Wydaje mi sie, że taka psychiczna, duchowa żałoba trwa do końca życia, tu nie wyznacza sie jakiegoś deadlinu, po którym życie znowu będzie piękne i radosne. Ja ze śmiercią mojego brata nigdy się nie pogodzę i zawsze będę po nim w żałobie.

Owsze , trzeba

_________________
123