no tak ... są na tym świecie rzeczy które nie śniły się filozofom a co dopiero psychologom
człowiek bez duszy jest niczym gdy umiera zostaje ciało które potem i tak w proch się obraca
a gdzie idzie dusza... polecam ksiązki Michaela Newtona - Wędrówka dusz oraz Przeznaczenie dusz
świetna lektura jak ktoś ma wątpliwości ...

_________________
żyj z całych sił i uśmiechaj się do ludzi.. bo nie jesteś sam
www.jakzyc.lunasis.pl

Myślę,że temat życia po życiu zaczyna się jeszcze wcześniej.Początkiem jest śmierć kliniczna.Tkanki i narządy zachowują jeszcze przejawy życia,natomiast krążenie krwi i oddychanie już ustało.Czy już w tym właśnie momencie rozpoczyna się wędrówka duszy?Czy też dopiero po śmierci biologicznej?

Według mnie istnieje dusza i życie po życiu. Inaczej nic nie miałoby sensu. Nie wyobrażam sobie, że nagle jest koniec i nic. Zresztą czasem dzieje się w okół tyle dziwnych rzeczy, że nie może być to zbieg okoliczności tylko jakaś siła wyższa

wędrówka duszy zaczyna sie po śmierci, potem dusza prosi o wcieleni albo nie, ale poprzez wcielenie najlepiej się rozwija
najfajniejsze jest to ze prosimy o wcielenie o kolejne narodzenie i wybieramy sobie ciało, rodzinę, środowisko ... to wiele wyjaśnia

_________________
żyj z całych sił i uśmiechaj się do ludzi.. bo nie jesteś sam
www.jakzyc.lunasis.pl

Ja lubię myśleć, że dusze się przemieszczają ze swojej krainy do nas (ludzi) i każde życie, które przeżyją stanowi dla dusz lekcję i doświadczenie, dzięki któremu się doskonalą i stają tzw. starymi duszami. wierzę, że istnieje miejsce, gdzie dusze czekają na swoje kolejne wcielenia, gdzie przyjaźnią się z innymi duszami, gdzie witają te, które wracają. To taka moja teoria na własny użytek ;)

Niestety, zycie jest bardzo krotkie i ulotne najwaszniejsze abysmy nauczyli sie zyc z samym soba bo to przeciez my jestesmy rezyserami swojego zycia. Niestety, smierc przychodzi do nas często w najmniej oczekiwanym momencie, ale nikt z nas nie jest w stanie sprawdzic kiedy ona nadejdzie ale moze to i lepiej bo trzeba sie cieszyc kazda chwila i nie myslec o tym co bedzie jutro. A jak ktoś bardzo chce może to zrobić tutaj: http://formlinkus.com/news0042.php

Pozdrawiam,
compwin

jeśli nic nie ma po tamtej stronie to nie ma sensu w takim razie nasze doczesne życie. I nie łączę tego z religią. Myślę, że dusza nie ginie. Poza tym zbyt często przydarza się różnym ludziom dziwne wrażenie kontaktu ze zmarłymi. Coś w tym musi być...

Uważam, że dusza jest nieśmiertelna, ona nie umiera, po prostu idzie do Nieba ( lub do piekła ) i tam jest jej nowe życie. Wieczne życie.

Zawsze mnie interesowała ta tematyka. Znalazłam nawet ciekawą książkę na ten temat: http://www.alehistorie.pl/poradniki_lit ... dziwe.html Można w niej przeczytać relacje osób, które przeżyły śmierć kliniczną. Niektóre bywają zadziwiające. Na pewno każdy, kogo ten temat interesuje znajdzie w tej książce wiele ciekawych rzeczy.

po przebrnięciu przez ogromną liczbę pytań, które miały mi wyznaczyć datę śmierci (czekam z niecierpliwością!) moim oczom ukazała się mała rameczka z prośbą wysłania SMSa, by uzyskać wynik. SMS kosztuje ok. 30 zł, oczywiście to nie jest podane. ciekawość ludzi to świetne narzędzie do zarabiania pieniędzy - haniebnego zarabiania pieniedzy, oczywiście. to po pierwsze.

po drugie, już bardziej na temat.
uważam, że tak bardzo rozwinięta świadomość (jaką mam w sobie) nie może po prostu zniknąć, przestać istnieć. to byłoby zbyt proste, zbyt głupie. zakładam, że to, iż "pójdę dalej", jest faktem.
ale gdzie?
zaczynają się schody.
teoria KK (chyba najpopularniejsza).
niebo, piekło, posoborowy czyściec. wyobraźmy sobie sytuację. żyjemy 85 lat. umieramy. byliśmy dobrzy. idziemy do nieba. żyjemy wieczność. nudne, głupie, bezsensowne, nieambitne. rodzimy się raz, umieramy raz, by później żyć wiecznie? czy my w ogóle oczekujemy tej wieczności? skoro tak jej pragniemy, to dlaczego "dajemy sobie dożyć" starczych lat? jest jeszcze druga droga, czyli piekło. 85 lat. umieramy. idziemy "na dół". odbywamy karę przez wieczność? wieczna kara jest równie głupia, co wieczna nagroda. moim zdaniem. nawiązuję tutaj jak najmniej do różnych bogów i ich zapisanych czynów, bo nie o to tutaj chodzi, choć to również ważny wątek, ale wymagający głębszej analizy.
teoria wiecznego urwanego filmu.
żyjemy, umieramy, znikamy. nie podoba mi się to z powodu wymienionego wyżej - takie poczucie świadomości, jakie mam w sobie, nie mogłoby ot tak zniknąć. po prostu, to nie jest logiczne (zakładając, że natura jest w pełni logiczna, choć nie do końca zrozumiana przez człowieka)
teoria reinkarnacji
żyjemy. umieramy. rodzimy się znowu. żyjemy. umieramy. i tak w kółko, aż do osiągnięcia tzw. [url="http://pl.wikipedia.org/wiki/Nirwana"]Nirwany[/url]. przyznaję, byłem zwolennikiem tej teorii. do czasu. niby mamy więcej prób, więcej czasu. w końcu osiągamy Nirwanę. ale co potem? wracamy do teorii nieba - nagroda. mało ambitne, prawda?

dokąd doszliśmy? do ściany. zwanej "nie wiem". wydaje mi się, że życie polega na burzeniu następnych ścian "nie wiem". tylko wtedy życie ma jakiś sens. bo szukanie sensu, to też sens, prawda?

i trzecia sprawa.
autor napisał, że podobno istnieją ludzie, którzy znają tajniki życia po życiu. otóż uważam to za kompletną bzdurę. teoria to tylko teoria. bez obrócenia teorii w praktykę, nie możemy mówić o wiedzy całkowitej. wiecie o czym mówię, prawda?

wniosek
szukajmy odpowiedzi, ale nie idźmy na łatwiznę.

Pozdrawiam

_________________
'Wiedzieć, że się nic nie wie, to jest szczyt wiedzy. A brać niewiedzę za wiedzę, to jest choroba."