Jedno jest pewne, zaufanie można tak samo zyskać jak i stracić. na pewno łatwiej jest zyskać je u pewnej osoby niż na nowa odbudować, ponieważ jest to prawie nie możliwe. Najczęściej obdarzamy zaufaniem ludzi nam bliskim. A to, że ktoś zrobi coś co spowoduje utratę tego zaufania to już jest inna sprawa. Poza tym są ludzie bardziej i mnie ufni.

Zanim komuś zaufam musi minąć baaaardzo dużo czasu...najbardziej to ufam mojej kochanej przyjaciółce bez której nie wiem, co bym zrobiła :* Dziwne jak na mnie, bo naprawdę trudno zdobyć moje zaufanie Chociaż trochę się pozmieniało i już jest lepiej ;)

ojj ja mam z tym problem... musi minąć dużo czasu muszę kogoś bardzo dobrze poznać zanim zaufam...;) a i tak nie wiem czy konmukolwiek mogę zaufać w 100%?? hmmm

_________________
"The dye is cast, the dice are rolled, I feel like shit you look like gold."

Ja osobiście nikomu nie ufam w 100%. Wszyscy ludzie na swój sposób są fałszywi. Zawsze zostawiam jakiś dystans, jest on pewnie niewidoczny dla innych ale w rzeczywistości staram się go zachować. Już wiele razy się przekonałem do jakiego stopnia ludzie potrafią być zakłamani. Ale żeby faktycznie komuś zaufać muszę daną osobę dobrze poznać a na to potrzeba czasu

Zaufanie to niezmiernie przyjemnie rzecz, szkoda tylko, że złudna i fałszywa. Nie powinno się ludziom ufać w 100%, powinno się ufać przede wszystkim sobie. naprawdę, wiara w dobre intencje ludzi, wiara w ich dobre słowa do niczego dobrego człowieka nie prowadzi. No ale patrząc z drugiej strony, czy nie przyjemnie człowiek się czuje, kiedy wie, że zdobył zaufanie jakiejś osoby?

Ogólnie o zaufaniu,to prefereruję ograniczone zaufanie.Dlatego,że nic nie jest pewne w 100%,na tym świecie.Jednak w jakimś stopniu,jesteśmy wręcz zmuszeni do okazywania ufności.Chociażby gdy leczymy się,nie powiem lekarzowi że jest niewiarygodny.Tym bardziej swojej żonie,aczkolwiek należy zostawić sobie jakiś "marginesik".Przecież nie chcę być "frajerem".

Teoretycznie sie zgadzam...ale co jeśli nie można ufać nawet sobie...?

Chcesz na kogoś liczyc licz na siebie.A jeżeli nie można zaufac nawet sobie to jest wtedy niezle prz...ane.

Przyszło mi właśnie do głowy małe poszerzenie tego tematu, a żeby nie zakładać znowu takiego samego wątku, zapytam tutaj:

co myślicie o kontrolowaniu partnera?
czy sprawdzanie jego telefonu/poczty/komputera uważacie za naganne, czy usprawiedliwione w niektórych wypadkach?
Gdybyście mieli mozliwość sprawdzić co ona/on robi poza Waszymi plecami, sprawdzilibyście?

sto procent dla przyjaciółki, ponieważ nigdy nie dała mi podstaw, aby ją tego zaufania pozbawiać. do reszty osób podchodzę z rezerwą. nawet samej sobie do końca nie ufam. zwłaszcza po alkoholu.

co do kontrolowania partnera. jakoś nigdy nie odczuwałam potrzeby sprawdzania. nie kręci mnie czytanie czyichś wiadomości, nawet w związku trzeba mieć odrobinę prywatności.