Jak to jest, że można z kimś mieszkać 10 lat i nie znudzić sie jego obecnością...

Samotność mi odpowiada, chociaż nie jest mi ona pisana [niestety]. Zawsze otaczał mnie tłum ludzi i chwile spokoju są przeze mnie niezmiernie cenione. Chociaż wydaje mi się, że gdyby nie było dookoła ludzi, z którymi można sensownie pogadać to każdy (inteligentny człowiek) dostałby szału.
Aktualnie towarzysza brak i nie narzekam. :)

Prawie rok. Po 5-ciu. Czuję się dalej jak kameń.

ja nie umiałabym być sama
pierwszy chłopak 2-3 gimnazjum > rok związku
potem niecały miesiąc przerwy i do tej pory z moim R <to już ponad 3 lata <zakochany> >

nie potrafiłabym być sama, ja potrzebuję duuużo czułości i miłości :)

Parę dni. Po ponad roku związku.

Zaskakująco dobrze.

Caly czas jestem sam :> wlasciwie od urodzenia, typowy singie i dobrze mi z tym ;)

Samotność nie ma nic wspólnego z brakiem towarzystwa...

Jestem sama od pół roku, po 6 miesiącach bycia z kimś.

Na początku nie mogłam się odnaleźć, nie umiałam sama oddychać, sama żyć.
Potem było cicho.
Potem sinusoida wróciła do punktu krytycznego.
Potem całkiem przeszło i zapomniałam, jak to jest myśleć o kimś.
Potem było znowu smutno.
Potem zrobiło się spokojnie. I tak jest na razie do teraz.

Wielce ciekawe studium ludzkiej psychiki pod względem wzbudzenia i odebrania potrzeby miłości i akceptacji.

ja jestem sama od miesiąca, ale czy to co przezywałam to nie wiem czy pożna okreslic mianem związków... moze w tylko jednym na 6 przypadków, to było to COŚ

Całe zycie, jest mi z tym bardzo dobrze ;)