[quote="astonfan"] ale jak rozpoznać człowieka który jest prawdziwym mitomanem? hmmm...myślę że to czasami po prostu wiadomo po podejściu takiego człowieka, i czy jest on szczery w stosunku do najbliższych sobie osób.[/quote]Prawdziwy mitoman,zawsze nagina fakty,dla swoich bliżej nieokreślonych celów.Jeżeli powie prawdę,to tylko wtedy jak się pomyli, :lol:.Okłamuje najczęściej najbliższych,bo z reguły uchodzi mu to bezkarnie.Jeżeli oszukuje obcych,może być boleśnie rozliczony ze swego brzydkiego nawyku.Myślę,że ważne jest,jaka jest skala kłamstw i oszustw.Małe mijanie się z prawdą zdarza się każdemu,nie ma ideałów.Ważne żeby robić to z "wdziękiem",i nie krzywdzić.

hmmm...ja nigdy nie miałem do czynienia z taką osobą, ale myślę że chyba każdy z nas jest odrobinę mitomanem ;) i każdemu się zdarza od czasu do czasu trochę naginać prawdę, albo "koloryzować" fakty :D ale jak rozpoznać człowieka który jest prawdziwym mitomanem? hmmm...myślę że to czasami po prostu wiadomo po podejściu takiego człowieka, i czy jest on szczery w stosunku do najbliższych sobie osób.

a pelno takich bajkopisarzy spotkalem w swej drodze zyciowej i wiekszosc klamala bo chciala moze niewielu moglo miec te chorobe mysle ze ta choroba jest batrdzo poowazna i powinna byc leczona ;]

jak mialam kolo 10 lat mieszkala kolo mnie taka dziewczyna ktora ciągle sciemniała. o wszystkim nawet o tym o ktorej wstala. my jako paczka dzieciakow wiedzielismy o tym i smialismy sie z niej. wyprowadzila sie. kontakt sie urwał. nie gadamy ze soba tylko czesc i to wszystko.
czasami jednak przyjezdza do ojca i gada z dzieicakami z podworka wiec to jakie kity im wciska to przechodzi moje wyobrazenia.
nie wiedzialam o takiej chorobie.
szczerze mowiac niew iem co o tym sadzic nie wyobrazam sobie nie moc panowac nad tym co mowie.
przyjazn odpada ale znajomosc dlaczego nie. tylko bym tej osobie absolutnie nie ufała.

Ja Ja !! Ja jestem mitomanką :D

:mrgreen:


A tak powaznie to chyba miałam stycznosc z taką osobą... Niestety...
czasem tak się gubiła ze gdy rozmawiało sie z nią w obecnosci osób trzecich wymyslała na poczekaniu połaczenie dwóch sprzecznych informacji ... - wczesniej jedną podawała mi a drugą -całkowcie odmienną - innej osobie...

Było wesoło - ja miałam zawsze ubaw po pachy.. :mrgreen:

Hm. Ciekawe. Ja nie miałam styczności z taką osobą. Myślę, że raczej trudno nad tym zapanować. Tacy ludzie raczej nie zdają sobie sprawy z tego, że kłamią. Czy potrafiłabym nawiązać stałe stosunki z taką osobą ? Nie. Bo to by była ciągła niepewność i zastanawianie się, kiedy słyszy się prawdę, a kiedy kłamstwo. Wiem, że to są zaburzenia psychiczne i oczywiście nie powinno się skreślać takiego człowieka. Ale ja bym nie potrafiła długo wytrzymać z takim kimś. Jak odróżniać ? Nie mam pojęcia. Może taki nałogowy kłamca, który zdaje sobie sprawę z tego, co robi nie pogubi się w swoich kłamstwach. A ten drugi, może nie umieć ich wszystkich połączyć w jedną całość.

[quote="Wikipedia"]Pseudologia, mitomania (łac. mitomania) lub też kłamstwo patologiczne, zespół Delbrücka – termin wprowadzony w 1905 roku przez Drupiego[potrzebne źródło] na określenie patologicznej skłonności do kłamania, mijania się z prawdą i opowiadania nieprawdziwych historii, przedstawiających najczęściej opowiadającego w korzystnym świetle. Pseudologia różni się tym od zwykłego kłamstwa, że osoba opowiadająca sama nie jest w stanie oddzielić prawdy od własnej fantazji.

U dzieci mitomania bywa najczęściej zjawiskiem przejściowym i łączy się z chęcią przeżywania przygód baśniowych. Niekiedy jednak u dzieci starszych i u dorosłych spotyka się tendencję do stałego rozmijania się z rzeczywistością. Tendencja do posługiwania się kłamstwem patologicznym bywa czasem skutkiem przebytych chorób organicznych mózgu (np. zapaleń), albo też bywa zależna od wrodzonych właściwości psychopatycznych. U niektórych osób o usposobieniu histerycznym mitomania może być środkiem zwrócenia na siebie uwagi otoczenia i dodania sobie znaczenia. Motywem kłamstwa patologicznego może być próżność, niekiedy zaś chęć wyrządzenia komuś krzywdy (np. przez anonimowe oskarżenie).[/quote]

Czy spotykacie w swoim otoczeniu takie osoby?
Uważacie, że to choroba czy fanaberia, którą da się samemu opanować?
Czy potrafilibyście nawiązać jakieś stałe stosunki (koleżeństwo, przyjaźń, związek) z taką osobą?
Jak odróżnić zwykłego nałogowego kłamcę od człowieka z zaburzeniem psychicznym, który nie potrafi odróżniać prawdy od fikcji?