» Epidemia ospy osiągnęła swe apogeum po wprowadzeniu szczepień«, reasumuje William Farr, który zajmował
się w Londynie zestawianiem statystyk. Z ortodoksyjnego punktu widzenia z nie mniej sprzecznym obrazem
mieliśmy do czynienia na Filipinach, które na początku XX wieku przeszły swą najcięższą epidemię ospy, i to
pomimo tego, że zaszczepionych było niemal 100% całości społeczeństwa.
W 1928 roku opublikowano w końcu w British Medical Journal pracę, która ujawniła, że ryzyko śmierci na ospę
jest pięć razy wyższe wśród osób zaszczepionych na tą chorobę, niż u osób nieszczepionych.
W Niemczech z kolei statystyka śmiertelnych przypadków ospy prowadzona jest od 1816 roku. Jak mówią dane
statystyczne, do końca lat sześćdziesiątych XIX wieku na ospę zmarło około 6.000 osób. W latach 1870/71 liczba
ofiar śmiertelnych nagle wzrosła aż 14-krotnie i wyniosła niecałe 85.000.
Co się wtedy stało? Szalała wojna francusko-pruska. Francuscy jeńcy wojenni byli przetrzymywani w
niemieckich obozach w skrajnych warunkach i byli bardzo źle karmieni. W konsekwencji liczba chorych na ospę
w obozach wzrosła błyskawicznie, choć wszyscy żołnierze francuscy i niemieccy byli zaszczepieni przeciw ospie.
Niemiecka ludność ogarnięta wojenną pożogą również cierpiała na ospę. chociaż także i ona została poddana
częściowym szczepieniom.
Gdy bezpośrednio po wojnie zniesiono obozy, liczba zmarłych na ospę znacznie się zmniejszyła. Już trzy lata
później, w 1874 roku, naliczono w Niemczech jeszcze tylko 3.345 śmiertelnych ofiar ospy. Obecna medycyna
mówi, że spadek ten należy zawdzięczać tzw. ustawie o szczepieniach (niem. Reichsimpfgesetz), która między
innymi stanowiła, że dziecko musi być zaszczepione »przed upływem roku kalendarzowego następującego po
roku jego urodzenia«. Jednak faktycznie ustawa ta weszła w życie dopiero w roku 1875, gdy widmo epidemii ospy
już dawno minęło. »Musiało więc dojść wtedy do poprawy ogólnej sytuacji higienicznej, technicznej i
cywilizacyjnej naszego społeczeństwa, której pokłosiem była spadek zachorowań i ofiar śmiertelnych«, twierdzi lekarz Gerhard Buchwald.

Stosowane badania nad wirusami oraz medycyna, nie bacząc na te fakty, wychodzą wyłącznie z takiego założenia,
że w przypadku wirusów chodzi o chorobotwórcze, zarodki »infekcyjne«, które aktywnie rozmnażają się w
komórkach w sposób pasożytniczy (za pomocą enzymów i innych składników komórki), by w końcu zaatakować
komórki, a czasem też je zabić. Albo jak pewien znany niemiecki dziennik sformułował z właściwą sobie manierą:
»Wirusy są najbardziej podstępnymi zarazkami na ziemi: atakują zwierzęta i ludzi po to, by zniewolić ich komórki.«
Mimo, że może to przyprawić o niemały dreszczyk emocji, to nie unikniemy przecież pytania, czy takie wypowiedzi
mają naukowe pokrycie. Do tego należałoby, co jest logiczne, udowodnić najpierw istnienie tak zwanych
»zabójczych wirusów.« Jednak już w tym miejscu zaczynają się problemy.
Jeszcze nigdy bowiem - co byłoby najbardziej konsekwentnym i najczystszym dowodem - z pobranej krwi pacjenta
bezpośrednio nie wyodrębniono żadnego z tych wirusów z całym materiałem genetycznym (= genom) i nie
wyizolowano powłoki wirusa w oczyszczonej postaci i nie z fotografowano pod mikroskopem elektronowym: nie
uczyniono tego ani z wirusem H5N1 (ptasia grypa), ani z wirusem odpowiedzialnym za zapalenie wątroby typu C,
ani z wirusem H1N1 (świńska grypa) ani też z wirusem HIV (AIDS) i wieloma innymi cząstkami, zwanymi oficjalnie
wirusami i okrzykniętymi agresywnymi bestiami.
W tym miejscu chcielibyśmy zachęcić wszystkich do tego, aby samodzielnie sprawdzili panujące teorie na
temat wirusów, tak jak uczyniło to wiele osób, w tym laureaci Nagrody Nobla, sławni mikrobiolodzy i
badacze z innych dziedzin, poważni dziennikarze, jak również wielu laików.
Źródło: wirusolog Dr rer. nat. Stefan Lanka