Sens wierszy...

Wiersze ? to uczuć żywioł,
iskra, która budzi
baśniową podświadomość
w snach i w sercach ludzi?

Wiersze są jak? lekarstwa,
słów pastylki małe,
metafor aromatem
przesiąknięte całe?

Wiersze są jak? nasionka,
z których w smutku porze
drobny okruch nadziei
wykiełkować może?

Jest kosmos? i są gwiazdy,
jest człowiek? i wiersze,
dzięki gwiazdom i wierszom
życie jest ? jaśniejsze...

Marcin Urban

Ale mam radochę, bo chyba na tym forum jestem sama...
Czuję się jakbym zwiedzała olbrzymi zamek, chodzę po komnatach, oglądam obrazy ludzkich twarzy, mówię do nich, a tylko echo mi odpowiada...



Myśli...

Gdybym swoje myśli puściła z polotem,
Żeby jak modelki roztaczały wdzięki,
To każda z nich nosić miałaby ochotę,
Twarzowy kapelusz i modne sukienki.

Ale moje myśli ukrywają twarze,
Nie lubią się stroić w sukienki wspaniałe.
Dlaczego tak jest, że zdają się zawsze
O wiele wspanialsze, niż te pozostałe?

Sara Teasdale
tłumaczenie Anna Ciciszwili

Astry w kolorach tęczy...

Gdy ogród trochę pustkami świeci
wygląda pustka z każdego kąta
to one radość niosą jak dzieci
wesołe barwne jak latem łąka

ot zwykłe takie jesienne kwiatki
większe i mniejsze po miniatury
jednak przepiękny widok z rabatki
i jeszcze większe cuda natury

tylko je zrywać ile się zmieści
wiązanki tworzyć z całych naręczy
dopóki sierpień nas jeszcze pieści
schować w wazonie bukiecik tęczy

wszystkie kolory spamięta jesień
purpury żółcie czerwienie biele
zanim pojawi się szary wrzesień
jeszcze w ogródku będzie weselej...

L.Mróz-Cieślik

Nicholas Gunn - Magic Forest...
https://www.youtube.com/watch?v=V27jLJdTPP0



Lesie, ojcze mój...
(Weszo, dadoro miro)

Lesie, ojcze mój,
czarny ojcze,
ty mnie wychowałeś,
ty mnie porzuciłeś.
Liście twoje drżą
i ja drżę jak one,
ty śpiewasz i ja śpiewam,
śmiejesz się i ja się śmieję.
Ty nie zapomniałeś
i ja cię pamiętam.
O, Boże, dokąd iść?
Co robić, skąd brać
bajki i pieśni?
Do lasu nie chodzę,
rzeki nie spotykam.
Lesie, ojcze mój,
czarny ojcze!

Bronisława Wajs (Papusza)

Niektórzy lubią poezję...

Niektórzy –
czyli nie wszyscy.
Nawet nie większość ale mniejszość.
nie licząc szkół, gdzie się musi,
i samych poetów,
będzie tych osób chyba dwie na tysiąc.

Lubią –
ale lubi się także rosół z makaronem,
lubi się komplementy i kolor niebieski,
lubi się stary szalik,
lubi się stawiać na swoim,
lubi się głaskać psa.

Poezję –
tylko co to takiego poezja.
Niejedna chwiejna odpowiedź
na to pytanie już padła.
A ja nie wiem i nie wiem i trzymam się tego
jak zbawiennej poręczy...

Wisława Szymborska

Nikogo tutaj nie ma, nikt nie czyta...
A co mi tam, może chociaż jedno oko przeczyta, albo dwa...

To i wiersz jakiś dodam...



Dla zwyczajnych I...

Nasze życie
bez braw fleszy i Oskarów

nasza miłość
bez złotych naszyjników
orkiestr
jachtów
ot po prostu
dwie łódeczki z kory
złączone na chwilę
dźwigające z trudem
po połowie świata...

Agnieszka Lisak

Chora bym była, gdybym sobie jakiegoś wiersza nie wstawiła...
Tak, sobie, sobie...



Chwila...

Idę stokiem pagórka zazielenionego.
Trawa, kwiatuszki w trawie
jak na obrazku dzieci.
Niebo zamglone, już błękitniejące.
Widok na inne wzgórza rozlega się w ciszy.

Jakby tutaj nie było żadnych kambrów, sylurów,
skał warczących na siebie,
wypiętrzonych otchłani,
żadnych nocy w płomieniach
i dni w kłębach ciemności.

Jakby nie przesuwały się tędy niziny
w gorączkowych malignach,
lodowatych dreszczach.

Jakby tylko gdzie indziej burzyły się morza
i rozrywały brzegi horyzontów.

Jest dziewiąta trzydzieści czasu lokalnego.
Wszystko na swoim miejscu i w układnej zgodzie.
W dolince potok mały jako potok mały.
Ścieżka w postaci ścieżki od zawsze do zawsze.
Las pod pozorem lasu na wieki wieków i amen,
a w górze ptaki w locie w roli ptaków w locie.

Jak okiem sięgnąć, panuje tu chwila.
Jedna z tych ziemskich chwil
proszonych, by trwały...

Wisława Szymborska

jako człek techniczny, pewnie przez ten techniczny dryg zostałem wyzuty z rozumienia poezji, szkoda ....

_________________
medicus curat, natura sanat.

bartosz napisał
jako człek techniczny, pewnie przez ten techniczny dryg zostałem wyzuty z rozumienia poezji, szkoda ....

Tylko mi nie mów, że tego wierszyka nie rozumiesz...



Do wróbla...

Nie przeto, żeś jest jako skowronek wysoki,
Który nad ziemią kręgi dźwięczące zatacza
I wzbity niewidzialnym ziarnkiem pod obłoki ...
Wiedzie w pole do pracy wczesnego oracza;

Nie przeto, że jak słowik, namiętny towarzysz
Majowych nocy, słodką wonią bzu pijanych,
W zaczarowanym świetle księżyca kojarzysz
Uniesieniem miłosnym serca zakochanych;

Lecz czczę cię, wróblu, w skromnym tym panegiryku
Przeto, że nie masz innych cnót, zalet i chwały,
Wszędobylski, bezczelny, głodny uliczniku,
I w szarej swej beztrosce gwiżdżesz na świat cały...

Leopold Staff

Temat założony, więc dopisujemy... dopisuję :)



Bławatek...

Jaki to chłopiec niedobry!
Tak mnie wciąż zbywa niegrzecznie,
Muszę się gniewać na niego,
Gniewać koniecznie.

Niedawno wyrwał mi z ręki
Zerwany w polu bławatek
i przypiął sobie do piersi
Skradziony kwiatek.

I jeszcze żartował ze mnie,
Gdym się żaliła na psotę,
Bo mówił, że ma coś więcej
Ukraść ochotę.

Że oczy moje piękniejsze
Niźli ten kwiatek niebieski,
Że chce pić rosę z bławatków,
A z oczów łezki.

I mówił dalej niegrzeczny,
Że mnie rodzicom ukradnie,
Tak straszyć kogo, doprawdy
Że to nieładnie.

Chciałabym gniewać się bardzo! -
Nie widzieć więcej... ach! trudno;
Wiem, że mnie samej bez niego
Byłoby nudno.

Ale go muszę ukarać,
Podstępu na to użyję:
Będę umyślnie płakała,
Niech łezki pije!

Adam Asnyk