"Zastosowanie magnetostymulacji aparatem abc JPS u niemowląt i małych dzieci z zaburzeniami rozwoju psychomotorycznymi"
Zespół: prof. Ludwika Sadowska i mgr Barbara Mazurek
- Przedstawienie wyników badań i obserwacji dzieci. Dziecko, które rozwija się od poczęcia do swojej dorosłości przechodzi pewne etapy. Przed urodzeniem, w czasie porodu, lub też krótko po urodzeniu, mogą działać czynniki niekorzystne, czynniki szkodliwe, które zaburzają rozwój wszystkich struktur. Centralny układ nerwowy steruje rozwojem ontogenetycznym człowieka, a szczególnie rozwojem ruchowym. Boimy się ciągle, że jakiś czynnik zaburzy nam rozwój, poszczególne sfery, i mamy dziecko, które urodzi się uszkodzone, niepełnosprawne później i upośledzone umysłowo. Metoda zastosowania magnetostymulacji jest jednym ze sposobów wspomagających typową stymulację rozwoju dziecka ryzyka. Dlatego też istnieje cały szereg metod, które rozpoznają uszkodzenie dziecka po urodzeniu. W ciągu pierwszego roku życia realizuje on swój program, tak że dziecko roczne przestaje być niemową (czyli przestaje być niemowlęciem), chodzić zaczyna na dwóch nogach i porozumiewa się mową. Jeśli tych etapów nie osiąga, bardzo się martwimy i wtedy szukamy pomocy w kinezyterapii. Istnieje bardzo wiele neurochirurgicznych metod, które wspierają rozwój dziecka i wyzwalają, wyuczają poszczególnych aktów motorycznych. (...) Wspomaganie rozwoju magnetostymulacją:
Wspólny wysiłek naukowców i teoretyków pozwala na zastosowanie tejże metody u dzieci. Przykład dziecka, które położone na matę nie boi się, jest spokojne: jest to łatwość bardzo duża w stosowaniu; możemy nawiązać z nim kontakt, i skuteczność jest bardzo duża.
Stymulacja jest to stymulacja mózgu. Dlatego też wszystkie funkcje, które były omówione w pierwszym referacie: neurotransmitery, pobudzanie do wytwarzania zaburzonej funkcji, jest to bardzo istotne. Pytamy: dlaczego my stosujemy to? Bo to nie szkodzi, bo to na pewno może pomóc. A pomaga, bo zobaczymy w naszej pracy typowej, rehabilitacyjnej u dzieci.
Mózgowe porażenie dziecięce: my nie chcemy, żeby do tego doszło, toteż w pierwszym roku życia, w pierwszych miesiącach życia, już włączamy neurofizjologiczne metody stymulacji rozwoju.
Korzystny wpływ magnetostymulacji, stosowanej u dorosłych, oczywiście znamy; wiemy, że to jest zabieg nieinwazyjny, łatwość wytwarzania tych wolnozmiennych pola magnetycznego i sterowani... szczególnie u dzieci jest ważne, dzieci się nie boją, z przyjemnością przychodzą na te zabiegi, natomiast małe dzieci: tutaj mamy relację matka - dziecko, i lekarz, czy stosujący terapię. A pewność matki, że pomożemy bez większego bólu, bez stosowania zastrzyków, jest bardzo istotna.
Celem pracy jest ocena efektów wspomagania neurofizjologicznych metod usprawniania , to jest: najbardziej popularna jest metoda Wojdy, którą się robi od urodzenia; metoda Andy , metoda integracji sensorycznej, wspomaganie. Często stosujemy te wszystkie metody, zależnie od okresu wprowadzenia. Równoczesne wspomaganie wolnozmiennym polem magnetycznym daje, według naszej obserwacji, ogromne efekty.
Badania przeprowadziliśmy w poradni rehabilitacyjnej, obejmowały one 50 dzieci ryzyka, które w pierwszym roku życia skierowane zostały z powodu zaburzonego rozwoju psychomotorycznego. Nie tylko opóźnionego, ale także nieprawidłowego. U dzieci rozpoczęto usprawnianie metodami neurorozwojowymi, średnio w 5-tym miesiącu życia (to jest grupa B), z ciężkim obrazem klinicznym i nikłą poprawą. Dopiero średnio w ósmym miesiącu wprowadziliśmy magnetostymulację. Ponieważ nie było efektu. Dzieci były uszkodzone: to były mózgowe porażenia, różne choroby odzwierzęce, które nie były ewidentnie przyczyną zaburzonego rozwoju. Pierwsze badanie przeprowadzono przed rozpoczęciem terapii, potem drugie badanie po miesiącu, czyli po cyklu 15 zabiegów.
Ocenę neurorozwojową określamy przy pomocy profilu neurorozwojowego, testami monachijskiej funkcjonalnej diagnostyki rozwojowej, która zawiera testowane umiejętności, jak: raczkowania, siadania, stawania, chwytania, umiejętność percepcji, umiejętność rozumienia mowy i mowy aktywnej, a także umiejętność kontaktowania się z otoczeniem i ze środowiskiem, tak zwana: dojrzałość społeczna. 8 cech diagnostycznych testowano określając stopień, czyli ilość miesięcy opóźnienia względem normy. Te wszystkie, poza tym, ponieważ były nieprawidłowe wzorce motoryczne, przeprowadziliśmy także ocenę napięcia mięśniowego, prawidłowość wzorców motorycznych oraz umiejętność funkcji podporowo - wyprostnych i lokomocji, które punktowano w skali od 0 do 10, to zostało także zarejestrowane, te umiejętności, na kamerze filmowej, aby można było, przeglądając do tyłu, dokładnie określić, jakie funkcje są zaburzone. Co było tutaj istotne: że znaleźliśmy odpowiedni model matematyczny, żeby te wszystkie funkcje jak gdyby połączyć, i przy pomocy funkcji syntetycznej Z wyrażonej liczbowo, żebyśmy mogli ocenić ten poziom rozwoju psychomotorycznego. Cechy te diagnostyczne zostały wprowadzone do pamięci komputera w systemie informatycznym, i stanowią bazę kliniczną do wyliczenia wartości tej funkcji syntetycznej dla każdego dziecka badanego, przed terapią i po trzech tygodniach terapii. Ten model matematyczny: syntetyczna funkcja diagnostyczna, jest znaną metodą, modelem matematycznym, i pozwala wyciągać wnioski w odniesieniu do całej populacji, a nie tylko grupy badanej. Jest to metoda niezmiernie ważna i dobra, ponieważ potrafi pokazać w ten sposób liczbę odbiegnięcia od patologii w syntetycznej ocenie. Wszystkie cechy diagnostyczne jak gdyby ze sobą są powiązane w systemie matematycznym, i dają jedną syntetyczną funkcję. Uzyskane wartości liczbowe poszczególnych cech diagnostycznych pozwoliły na określenie stanu psychomotorycznego dzieci w dwóch badanych grupach, i umożliwiły wyliczenie średniej wartości liczbowych, dla każdej badanej grupy: dla tej, która była wspomagana magnetostymulacją. Uzyskane wyniki poddane zostały statystycznej analizie.
W tabeli: grupa, która była w terapii podtrzymywana, nie, nie była podtrzymywana w terapii, stymulowana.. Grupa A liczyła 25 dzieci i grupa B 25; chłopcy i dziewczynki. Terapia neurozwojem identyczna była, z tym, że w tej drugiej grupie była wspomagana aparatem JPS. Średni wiek rozpoczęcia tych badań to jest 8 miesięcy, 0.8, ta 5.73. Dlaczego tutaj jest ta późniejsza: ponieważ wcześniej były stymulowane, były rehabilitowane w różny sposób, nie było efektów, były bardzo ciężkie te dzieci, więc zdecydowaliśmy się na włączenie Vioforu. Ocena tą funkcją syntetyczną przed terapią tej pierwszej grupy wynosiła 0.51 (funkcja jest przedstawiona w przedziale 0 - 1). Druga grupa miała 0.59, czyli była cięższa, jak z tego wynika. Po terapii, po trzech tygodniach, wykonano te same badania: grupa pierwsza, która nie była wspomagana, uzyskała poziom lepszy 0.44, i właściwie statystycznie nie różniła się, bo to właściwie zbyt krótki czas, żeby były widoczne istotne zmiany w rozwoju psychomotorycznym. Natomiast ta druga grupa, po trzech tygodniach stymulacji, po miesiącu właściwie, uzyskała 0.44, czyli takie umiejętności, jakie miała ta grupa wcześniejsza, lepsza. Czyli te dzieci, i to była różnica statystycznie istotna, i odnosiła się w badaniach matematycznych oceny nie tylko do tej grupy badanych, ale można odnieść wyniki do całej populacji.
Analiza statystyczna pozwoliła nam na wysunięcie wniosku, że poziom zaburzenia rozwoju psychoruchowy w badanych grupach A i B jest zróżnicowany, i po zabiegu magnetostymulacji uległ on poprawie w stopniu istotnym statystycznie tylko w tej grupie wspomaganej. Dzieci z grupy A, bez magnetostymulacji, prezentowały mniejsze wprawdzie opóźnienie rozwoju psychoruchowego, ale uległy poprawie pod wpływem terapii neurorozwoju, tak, jak oczekujemy, oczywiście. Jednakże ten stopień poprawy był mniejszy. Natomiast dzieci z grupy B były cięższe, wyniki były znacznie, właściwie większe - dorównały tym dzieciom, które były, z aparatu jps, były lepsze przed rozpoczęciem.
Model statystyczny syntetycznej funkcji diagnostycznej Z, opisujący zaburzenia rozwoju psychoruchowego u dzieci w pierwszym roku życia stanowi praktyczne narzędzie oceniające trafność zastosowania diagnostyki, i większą skuteczność terapii neurorozwojowej, wspomaganej magnetostymulacją. Wskazane byłoby kilkakrotne stosowanie zabiegów abc jpsoterapii, co jest zbieżne z zasadami współczesnej neurostymulacji, która powinna być wczesna, powszechna i ciągła. Dlatego też ciągle dopominamy się w Funduszu Zdrowia, żebyśmy mogli te dzieci przynajmniej raz na pół roku na taką serię ćwiczeń wspomaganych po prostu zaaplikować a my nawet na bez stymulacji nie mamy pieniędzy. Rehabilitacja jest w strasznym stanie i rzeczywiście jak gdyby jest to dla naszych dzieci jest eutanazją.
Pokażemy teraz film, w którym sami państwo zobaczycie, jak się mówią, jak zaczarowana różdżka, dlaczego tak się pięknie poprawią? No bo zmniejszyło się napięcie mięśniowe, poprawiły się neurotransmitery, i po prostu funkcja od razu była widoczna, że ten wzorzec genetycznie uwarunkowany, wzorzec motoryczny, który mamy w mózgu od początku, po prostu został wyzwolony i dziecko dostało jak gdyby takiego bodźca i zaczęło realizować swój program genetyczny.
Jest to dziecko wcześniak, wiek skorygowany 9 miesięcy. Dziecko z opóźnionym rozwojem psychoruchowym, z olbrzymią wiotkością, uogólnioną wiotkością. Widzicie państwo: zupełnie brak pracy anty grawitacyjnej, te nogi jak na 7 miesięcy zbyt mało unoszą się do góry, one cały czas leża właściwie na podłożu. Przy próbach postawienia go na podłożu, te nogi właściwie się uginały cały czas całkowicie. Tu również widać całkowity brak opierania o podłoże. To jest dziecko w trzecim dniu po zastosowaniu zabiegu magnetostymulacji, kiedy już ta praca anty grawitacyjna uległa dużej poprawie. Ono zaczęło czuć te nogi, zaczęło je dotykać, bawić się nimi, co było dla nas olbrzymim zaskoczeniem. Tu już widać większe ruchy, większe fikanie, dotykania stopami podłoża, co świadczy o tym, że to napięcie mięśniowe podniosło się. Dziecko zaczęło czuć to napięcie mięśniowe, a raczej swoje nogi, poprzez wzrost napięcia mięśniowego. I tu już próba postawienia, kiedy przejmuje ciężar ciała, nie podcina mu już właściwie nóg. Również próbuje przyjąć pozycję czworaczą, chociaż jest to jeszcze ciężka sprawa. A to już jest tak na, dziecko pokazane, kiedy przejęło funkcje, ale jeszcze dwa tygodnie po zakończeniu magnetostymulacji. I tu już próby chodzenia.
Następne dziecko, to dziewczynka, również wcześniak, z 29 tygodnia, wiek skorygowany: 13,5 miesiąca. Jest dzieckiem z niedowładem połowiczym prawostronnym. Tu chciałabym zwrócić państwa uwagę na sposób jej mówienia. Praktycznie ona się mało co odzywa. Sposób raczkowania jeszcze zbyt powolny. Nieprawidłowa pozycja siedząca, widać prawą kończynę dolną, która jest, ma wzmożone napięcie mięśniowe. Sposób stania nieprawidłowy: dziecko przenosi ciężar ciała bardziej jak gdyby na lewą stronę, prawa noga, widać tutaj, jest ustawienie na palcach, nie dotyka zbytnio podłoża. Przenosi ciężar ciała na lewą stronę, a lewą (prawą?)się jak gdyby fiksuje, w kolano, w przedroście, ustawienie stawu skokowego również na płasko - koślawo, co świadczy o wzmożonym napięciu. Bardzo niezgrabne chodzenie, cała miednica jest tutaj brak stabilizacji, jest duża chwiejność, chodzenie na palcach. Widać, jak nie potrafi przenieść właściwie ciężaru. To jest dziecko już po zastosowaniu zabiegu magnetostymulacji, dostało jak gdyby takiego bardzo mocnego bodźca, jest o wiele szybsze wzorce ruchowe. I sposób odzywania, zwróćcie państwo uwagę: ona po prostu wręcz zaczęła mówić, krzyczeć. Bardzo szybkie raczkowanie. Moment wstania: prawidłowe przeniesienie ciężaru ciała na prawą nogę i za chwileczkę ona zacznie prawa nogą właśnie w tym momencie grzebać dosłownie w tym koszu. Jest zgięcie bardzo ładne grzbietowe w tej kończynie dolnej prawej. Mama zresztą sama była zaskoczona, że ta dziewczynka po prostu nagle zaczęła tak się odzywać. Tu przyjmuje już sposób chodzenia za jedna rękę, co świadczy o normalizacji napięcia mięśniowego. Szybsze czworakowanie, ładniejszy wzorzec. Próbuje sama wstawać. To jest po trzech tygodniach od zastosowania. Następne dziecko jest dzieckiem z bardzo dużym uszkodzeniem. Jest to dziecko urodzone o czasie, 7 miesięcy. Opóźnione, właściwie mózgowe porażenie dziecięce, cytomegalia wrodzona i mnóstwo jeszcze współtowarzyszących nieprawidłowości, wad. Nie było możliwości utrzymać tego dziecka w ogóle w pozycji leżącej na wznak, ono po prostu ciągle przelatywało albo na jedną, albo na druga stronę. Brak zupełnie kontaktu - to dziecko jest jak gdyby zupełnie wyłączone. Płaczące, ono cały czas, coś jak gdyby mu cały czas dolegało. Nie można było złapać z nim kontaktu w linii środkowej. Brak jest utrzymywania możliwości stabilizacji głowy, ono całe jest bardzo chybotliwe. Jest tutaj uogólniona wiotkość. Po magnetostymulacji: bardzo ładne ułożenie w linii środkowej, pierwszy kontakt wzroko - ruchowy, pierwsze próby uśmiechu, rodzice byli zaskoczeni, że po raz pierwszy zaczęli mieć z nim kontakt, aczkolwiek uszkodzenie i nieprawidłowość jest tutaj bardzo duża i jest dzieckiem bardzo trudnym do rehabilitacji. Kończyny dolne opadają, co świadczy o tym, że już lepiej....

_________________
wolność to świadomość ograniczeń